Por Pura Tejelo
 |
| Ilustración de Lola España |
Esperaba que metese dunha vez as compras no carriño do mercado
pero demorábase demais nas
mazás que non tiñan vermes,
nos kiwis importados, duros como penedos, nas noces limpas de febra.
Despois acercouse de vagar aos envases de lata
e empezou a ler nos conservantes e colorantes.
Na franqueza da súa pel
encamiñada de sulcos azuis, montañosa,
na exquisita colocación do pano, cando pasaba a man milagreira
pola testa dos nenos, parecía regalar o tempo tan prezado.
A caixeira tiña cara de estar in
orsay, empaquetaba, dicía grazas, boas tardes.
Na suá figura recén peiteada destacaban as mechas e as unllas pintadas,
a espalda recta.
A cola empezaba a medrar a pesar do automatismo das empregadas,
mais el seguiu con esa demora, como se fose obriga saudar a todos os
vecinos
e botar unha parola.
Igual esperaba que as amizades, como a terra, abrollasen
unha vez gradadas,
escadulladas, canda a anguria da esperanza,
coa xiada que tolle, o sol que atafega, a chuvia que
non vén ou asolaga.
E tras tanta arela e degoiro, o grao reloce, chouta
na cangalleira, convértese en fariña.
A amizade, Pan, bendito Pan,
que medra na cocedura lenta dun vello rito labrego.
