xoves, 10 de agosto de 2017

O MÁIS FERMOSO DO MUNDO


Por Pepe de Rocaforte 
Nestes días, cando moitos xa están de volta das súas regulamentarias vacacións, mentres outros aínda se dispoñen a inicialas, un amigo envíame un correo electrónico coa información de onde se atopa a rúa máis fermosa do mundo. Trátase da rúa Duarte Belo, de Lisboa, elixida en votación por non sei cantos centos de miles de opinións de todo o globo terráqueo. 

 Eu non podo dar a miña porque, a pesar de tal rúa atoparse nunha zona da capital lisboeta por onde andei en bastantes ocasións, non teño idea clara de se por ela pasei ou non. Se o fixen non me quedou ningún recordo especial, debido ó mellor á miña escasa capacidade para medir cualidades tan sutiles. 
                                        rúa da Bica en Lisboa

De calquera modo veño observando que esta distinción de cousa ou sitiomáis fermoso do mundo” utilízase a miúdo para enxalzar e querer facer imprescindible a visita a un determinado lugar, sen que na maioría (ou en ningún) dos casos se nos diga con que balanza ou cinta métrica se fixo a medición, nin cales son os méritos obxectivos para ese lugar ter acadado semellante honor. 

Así temos, sen saír de Galicia, a praia máis fermosa do mundo: a de Rodas, nas Illas Cies. O banco máis bonito do mundo, en Loiba, preto de Ortigueira. A praia co sonido das ondas máis fermoso (ou máis harmonioso) do mundo: a do Orzán da Coruña, o cal xa debeu ter o seu mérito á hora de dilucidar semellante cualificación. Ou, volvendo a Portugal, a “librería máis fermosa do mundo”: a de “Lello & Irmão, no Porto, da cal como mérito adicional se conta o de alí se rodaren escenas dunha película de Harry Potter, información ó parecer falsa. 

Visitei todos estes sitios, excepto o banco de Loiba (por certo: ¿canto tempo se permite estar sentado no banco antes de lle dar paso ó seguinte contemplador?), e todos os vin fermosos, aínda confesando que o son das ondas do Orzán, tal vez a causa da miña dureza de oído, sumada ó balbordo do tráfico urbano ás súas costas, non me permite admiralo adecuadamente. Como conclusión saquei a de que todos os sitios son marabillosamente fermosos se os miramos coa ollada adecuada, o cal me fai lembrar daquel conto no que van dous homes paseando pola rúa e de pronto un párase e di: 

-¡Mira! ¡Unha pedra preciosa! 

-Pero se é un adoquín. 

-Pois a min gústame... 


Ningún comentario:

Publicar un comentario