venres, 2 de marzo de 2018

ADEUS CUN PANO NA MAN




    Por Pura Tejelo
 
                                              Álvaro Caruncho. Marina

A cidade botada nas ondas
 navegaba cara a fóra,
arremuiñándose  no manto xélido  matinal
e regresaba coas primeiras  olleiras  da mañá
enchida  do mundo húmido do mar.
A  lúa sostiña un facho acceso do que  descían os navegantes
de auga e sono.

Era unha balsa que ía e viña,
era un buque negro de potente bucina
que berraba rouco polas noites abríndose paso,
que vai  de aquí para acolá como unha alga
abeirando  os guindastres  do Muro.
Alma portuaria de desastres
e fértiles mercancías!
Ben  sei que durmían as xentes no Recheo da Alameda
para embarcar de mañá para rutas de nome impronunciable.

1 comentario:

  1. Este poema, coméntame o poeta Xosé Devesa que coincide no espíritu cun destacado libro seu, NAO ENFEITIZADA. En efecto os dous manteñen unha especie de tensión dialogada coa cidade descrita, salvando a distancia que o libro del é o -79. Porén moi anterior a este meu. Apertas vello amigo.

    ResponderEliminar