xoves, 1 de marzo de 2018

MÁIS NOVELAS DE QUIOSCO




Por Pepe de Rocaforte


            Como remate do sucinto repaso que lle veño dando  ás novelas de quiosco en España cómpreme citar un dos nomes máis interesantes, e máis importantes, do xénero: José Mallorquí, o creador da figura do Coyote.
   
Mallorquí, que empezou utilizando varios pseudónimos: Mallory Ferguson, Carter Mulford, Amadeo Conde, foi o meu primeiro gran descubrimento literario cando tiña seis ou sete anos, se a memoria non me engana. Daquela caíu nas miñas mans unha novela súa: o número seis da colección “El Coyote” titulada “El otro Coyote”.


            Desde aquel día ata os meus dez ou once anos farteime de ler novelas de Mallorquí, entre elas un divertido relato deportivo da cal non lembro o título nin o pseudónimo utilizado polo autor. A historia trataba dun xornalista que ía cubrir a información dunha competición natatoria en pleno inverno no porto de Barcelona e empuxado pola masa de espectadores caía ó mar. Para non se conxelar poñíase a bracear con tal ímpeto que resultou ganador da carreira e a partir de aí convertíase, sen máis preparación previa, nun deportista vencedor en canta competición, fose do tipo que fose, participaba.
            Tamén me entusiasmaron as aventuras dos “3 Hombres Buenos”: o español César Guzmán, “rostro enjuto, aspecto atractivo, puntería mortal”. O mexicano Diego de Abriles, “alto, joven, simpático, maneja las armas con increible destreza”. E o portugués João da Silveira, “el mejor tirador de los tres; además de las armas lleva siempre una guitarra y sabe cantar hermosas canciones”. A João da Silveira gustáballe repetir, como resposta ás ameazas de calquera maleante: “cando diga eso sorría, amigo”.
            Do personaxe que o faría famoso, o Coyote, escribiu Mallorquí preto de duascentas novelas, das que cheguei ter arredor dun cento. O Coyote foi unha versión mellorada do Zorro, do norteamericano Johnston McCulley. Coma el, ocultaba a súa personalidade real cun anteface e facíalle ós delincuentes unha marca que, se no heroe de McCulley era unha zeta marcada a espada na súa fronte, no caso do Coyote tratábase da mutilación dunha orella á que lle arrincaba o lóbulo cun certeiro disparo de revólver, un alarde de puntería imposible de superar por calquera francotirador armado de rifle con mira telescópica.

            E non podo cerrar esta relación sen citar a  colección “Rodeo”, unha das máis famosas publicacións de novelas de vaqueiros en España, debida á “Editorial Cies”, de Vigo. Alí destacou outro prolífico narrador do xénero, M. L. Estefanía, quen na miña opinión non chegaba nin de lonxe á altura de Mallorquí. As súas novelas parecíanme penosas, dunha simpleza desoladora, pero non se pode negar que acadaron un enorme éxito de público. Estefanía e Fidel Prado, este aburrudísimo e pesado (e califícoos ós dous co meu criterio daquel tempo), foron os grandes nomes da editorial viguesa.
            Pero, para min, un dos mellores autores deste tipo de novelas de quiosco foi Silver Kane. E non debía andar tan mal de gusto, porque tras ese pseudónimo ocultábase Francisco González Ledesma, quen ganaría o premio Planeta en 1984 con “Crónica sentimental en rojo”, e con “Una novela de barrio” o premio RBA de Novela Negra en 2007. Do que non estou seguro é de que Silver Kane publicase ningunha novela en “Rodeo”. Paréceme que non.

Ningún comentario:

Publicar un comentario