Chegou Xulio preguntando que
debíamos pensar se, como a el, no bus en que volvía á casa,
estando todos os asentos baleiros, alguén foi sentar ó seu carón.
E xa tivemos debate. Non nos dixo se era unha persoa nova ou vella,
home ou muller. Só que mirou para ela, ela devolveulle a mirada e el
estendeu o brazo coma quen pon un valado a mans alleas e fixo o resto
da viaxe en tensión. Pero non pasou nada. Os carteiristas e os
obsesos soen meterse no mogollón, onde lles é máis doado o
contacto físico e pasar desapercibidos. Logo a pregunta, neste
parladoiro onde non faltan problemas de varias incógnitas, era sobre
a persoa que sentou, porque non se ten a mesma actitude se se trata
dun tipo rudo (en masculino) ou dunha moza (en feminino). E a outra
pregunta era como actuaría unha muller que fose a única ocupante do
bus e el, un sesentón, sentase ó seu lado.
¿Cantas veces o roce con
outra persoa nun medio de transporte público non recibiu unha mirada
de desconfianza?, pois a pesar de sermos animais gregarios,
dependendo do lugar, a proximidade non sempre é aceptada de boa
gana. Na porta da discoteca mantense unha prudente distancia que se
acurta ata a procura do contacto físico a medida que entramos.
A linguaxe corporal ten moita
relación con iso que se dá en chamar o espazo de confort, no senso
de acurtalo ou non, ese círculo de radio indeterminado que se supón
que nos pertence a cada un e non debe ser invadido por ningún
veciño, amigo, compañeiro ou interlocutor; un espazo que varía
segundo se estea con alguén coñecido ou non, dentro ou fóra dun
local, cunha persoa do mesmo xénero ou con quen se mantén unha
relación puramente profesional. A proximidade pode revelar un nivel
de amizade pero tamén de acoso; e a distancia un de frialdade ou de
falta de interese. Non é doado saber canto de cerca é demasiado
cerca.
Arrimarse a alguén para
musitarlle un ruxerruxe provoca doadamente, nese alguén, un paso
atrás, ou unha inclinación contra atrás, apartándose un pouco,
tomando distancia, e non por medo precisamente, senón porque
instintivamente cada un de nós apropiámonos dun espazo que nos
custa moito ceder, e vemos nesa aproximación algo así como unha
invasión.
Algúns entendidos ata dan a
distancia en metros para establece unha area de comodidade sen acoso
nin desafecto, dependendo de onde e do que se procura. De feito, ese
nivel de proximidade non se entende igual nun país nórdico ca nun
do sur. O meu amigo Afonso non dúbida en collerme do brazo cando
paseamos, unha actitude que a certo veciño retornado de Alemaña lle
dá vergoña e incluso se ten cambiado de beirarrúa para non
mesturarse con nós. Porque ademais do sambenito de fríos que teñen
os nórdicos, tamén lle colgaron ós do sur o de demasiado
arrechegados, tan dados como somos a entrar nos bares abarrotados,
onde é moi normal que non nos dediquen toda a atención que nos
dedicarían nun con pouca xente. Xulio, amigo de facer cálculos,
mide a distancia prudente como aquela na que non se percibe o cheiro
ou o arume do perfume do noso interlocutor, ou o nivel do sonitone.
Eu, digan o que digan, no me
molestarei porque Afonso me colla do brazo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario