¡QUE TEMPO TAN FELIZ!

Por Pepe de Rocaforte

     

       Volvía un pouco canso de seguir as evolucións do xentío, entre os melodiosos arpexios dos cada vez máis numerosos músicos de rúa case afogados nas beiras das enxurradas deambulatorias que nestas datas asolagan prazas e avenidas, os cidadáns de centro comercial en centro comercial, ansiosos, urxidos pola necesidade da compra superflua, ou tan só matando o tempo na contemplación da cantidade de cousas innecesarias que temos á disposición dos nosos petos.

            En fin, viña un pouco canso, como digo, e decidido a afastarme por algún tempo do tumulto achegueime ó parque Carlos Casares, aínda a risco de ter que soportar as florituras musicais do gaiteiro que só sabe tocar “A saia de Carolina” ó pé da Torre de Hércules, alí ó lado.

            Non se encontraba no seu posto o gaiteiro e a zona estaba silenciosa. Tan só ás costas do banco onde me sentei había un par de estorniños a rechouchíar das súas cousas mentres petiscaban na herba aquí ou acolá en busca dalgún verme apetecible.

            “Oe, ¿ti sabes se en Vigo”, dicía un, “con toda esa luminaria que alá montaron para estas festas, terán tamén as árbores dos parques acuguladas de lucería, como algunhas das de por aquí?” “Home, pois non cho sei”, respondíalle o outro, “non voei por alá desde xa hai tempo”. “É que no caso de teren as árbores ben iluminadas, con ese derroche do que seica fai ostentación o señor Caballero, débese sentir polas noites unha caloriña nelas coma se estiveses á beira dun forno. ¡Que gusto poder durmir así! ¿A ti non che mete cobiza?” “Cala, cala, que eu con tanta iluminación levo case un mes que non teño modo de pegar os ollos para poder durmir sequera un pouqueniño. Non sabes ben as ganas que teño de que rematen dunha vez todas estas festas”. “¡Ai, que repunante te me estás facendo!”. “Pois tal como cho digo”.

            Naquel momento, coas sombras do solpor a avanzar desde o fondo da ría, apareceu no ceu un bando de estorniños en evolucións aeronáuticas, similares ás da xente de quen eu me viña de afastar, pero máis vistosos e chamativos.

            “Oe, paréceme que eses son os do teu bando”, ergueu o bico o que falara primeiro. “Pois tes razón: son os meus. Voume alá con eles”. “Que durmades ben logo”.

            Eu fiquei a soas, coa única compaña do paxaro frioleiro, na escuridade a cada paso máis espesa. E máis silenciosa, graciñas sexan dadas a quen corresponda.

LECTURAS DA ADOLESCENCIA

Por Pepe de Rocaforte

Estou lendo nestes días “El río de la luz”, de Javier Martínez Reverte. Sempre me gustaron os libros de viaxes e aínda que a veces a súa lectura poida resultar un pouco pesada, monótona, non me parece este un aspecto no que incurra o escritor madrileño, que sempre sabe alternar diversos tipos de información, desde a xeográfica e histórica, á literaria, adobada con anécdotas e descricións de personaxes máis ou menos curiosos cos cales se encontra nas súas travesías.

Neste libro, no que relata unha viaxe feita no ano 2006 por terras do Canadá e Alaska, no transcurso da cal durante uns quince días descendeu en canoa boa parte do río Yukon, encontreime cun capítulo onde fala das súas lecturas favoritas de rapaz. Alí, vin relacionados autores de quen nada lin na miña vida, como Edgar Rice Burroughs e Emilio Salgari, ou dos que lín algunha cousa, pero non me resultou atractiva, como Karl May.

Sen embargo, ó lado destes, na relación aparecen dous nomes moi importantes para min na época infantil. Un deles Zane Grey, de quen lin unha boa cantidade de novelas “do Oeste”. E o outro James Oliver Curwood, de quen non lin tanto, pero recordo con agrado algún título, ambientado en terras do Canadá, como “Nómadas del Norte” ou “Fuera de la ley”.

Levado pola saudade daquela época, e pola curiosidade de ver a impresión que me producirían agora aqueles autores da miña época infantil, púxenme a ler “El bosque en llamas”, de Curwood, tamén ambientada no norte do Canadá, e a experiencia foi decepcionante, ata o punto de me custar moito non deixar de lado a novela cando levaba arredor dunhas trinta páxinas lidas.

Esta experiencia faime pensar que non deberiamos ser tan tallantes en deostar lecturas e autores considerados de calidade inferior, porque a súa obra, por moi de nulo interese que agora nos pareza a algúns, puido ter cumprido noutra época o papel de servir como introdutora ó coñecemento doutras lecturas importantes para a formación da persoa adulta. E aínda que así non fose, serviron para alegrar as horas perdidas de moitos rapaces na época en que empezabamos a abrir os ollos á vida, o cal tamén ten a súa importancia.

            Por certo, neste libro de Javier Reverte atopei unha información curiosa sobre a vila de Skagway, en Alaska, de tan só mil habitantes, pero centro de parada de cruceiros de turismo que aportan á localidade unha gran afluencia de visitantes nos meses de verao. Segundo conta Reverte, na rúa principal de Skagway, Broadway Street, encóntrase o “The Red Onion”, un antigo prostíbulo, reconvertido en museo. «Non creo que exista noutro lugar do mundo», di o autor, «un burdel que se explote como un museo para o turismo ansioso de sorpresas».

            A información fíxome lembrar que en xaneiro deste mesmo ano saquei aquí un par de colaboracións nas que falaba de museos curiosos e daba a relación dunha importante cantidade deles visitada polo escritor turco Orhan Pamuk. Pero algo tan sorprendente coma  o “The Red Onion” de Skagway dubido moito que poida ser superado.

DICIONARIOS, TELÉFONOS MÓBILES E OUTROS TEMAS

Por Pepe de Rocaforte

  

            Estabamos o outro día uns amigos dándolle voltas a unha desas lerias intranscendentes na que non acababamos de nos poñer de acordo. Neste caso, se non lembro mal, o asunto trataba sobre o lugar onde está enterrada a raíña Bárbara de Braganza, ou Bragança.

Chegados a un certo punto, botamos man dos respectivos teléfonos móbiles para ver se o señor Google nos facilitaba a información requirida, momento no cal me veu á memoria un parágrafo, non lembraba se de “Andanzas y visiones españolas” ou de “Por tierras de Portugal y España”, no cal facía Unamuno un dos seus curiosos e atinados comentarios, ó cal lle atopei relación co caso da nosa conversa.

Busqueino nada máis chegar á casa e aquí llo sirvo a vostedes. Está en “Por tierras de Portugal y España”, no capítulo dedicado a Trujillo, e di así: «No casino mostráronnos primeiro a biblioteca (...) cuxo catálogo podería facer de memoria despois de lle ter botado só unha ollada. O inevitable Dicionario Enciclopédico, que sirve para dirimir as cuestións con apostas; a colección de Autores Españoles de Rivadeneyra e os volumes de dúas ou tres desas chamadas bibliotecas, xeralmente ilustradas, que se publican en Barcelona». Sen comentario.

Pero no repaso unamuniano á busca desta cita atopei outros fragmentos que darían excelente tema para algunha outra reflexión. Por exemplo, no mesmo libro, capítulo dedicado a Guarda (de Portugal): «Viaxar en compañía non é viaxar, pois quítalle á viaxe o seu máis íntimo encanto: a soidade. ¡Non coñecer a ninguén! ¡Non ser coñecido!»

En “Andanzas y visiones españolas”, capítulo titulado “Camino de Yuste”: «O romeiro ou peregrino medieval coñecía moito mellor o país porque viaxaba máis que un turista moderno (...) Hoxe o camiño é un puro medio (...) Daquela o interesante, o vivo, era o camiño (...) Hoxe é un puro medio e vaise devorar ou suprimir no posible, atento só ó fin da viaxe».

Aquí veume á memoria outro recordo: o de cando fixen o Camiño de Santiago e as impresións recibidas naqueles vinte e oito días de camiñata desde Saint-Jean-Pied-de-Port ata Compostela, nos que, como dicía Unamuno, o importante era o camiño e as xentes e as paisaxes e as poboacións que se che abrían ó longo del. Esa viaxe, ese camiño, foi unha das experiencias máis inesquecibles da miña vida. E, dentro del, aqueles momentos valiosos nos que, sentado a soas nunha beira da estrada, parabas a descansar, perdido en meditacións de non pensar en nada, en silencio e harmonía co mundo arredor de ti.

Pero esta, naturalmente, é outra historia.