Despois dunha noite de pouco sono e moitos
nervios desatados, os exploradores erguéronse aquela mañá de fins de novembro
coa idea de que era entón cando en realidade comezaba a súa aventura. O
Silverio Gándara aproveitaba as horas de insomnio para escribir unha longa
carta a don Rufino Xestoso, na que lle refería a maioría das peripecias pasadas
desde a saída de Verín ata aquela venturosa véspera do embarque para a África
Tenebrosa... e hoxe aquí, desde o noso niño de aguias ó pé do castelo de
San Xorxe, contemplamos emocionados a hospitalaria cidade de Lisboa, último
punto de Europa que albiscarán os nosos ollos, mentres alá adiante, seguindo o
camiño do maxestoso Texo, nos espera o alto e proceloso mar, no cal nos
internaremos, valentes argonautas para unha nova Descuberta, que a falta dun
Camões que a cante, intentará a nosa humilde pluma referir. Deste xeito
acababa a carta, que foi integramente publicada no primeiro número de xaneiro
de mil oitocentos setenta e un da Gaceta Agraria de Verín.
–A cousa tívoche a súa brincadeira, chacho
–sorriu o taberneiro coa lembranza, ó tempo que pasaba a man pola barba–.
Aquela mañá, acompañados polo Pires, fómonos despedindo das rúas da Baixa de
Lisboa, con certo medo no corpo de que quizais nunca volveriamos pisar aquel
chao. No Terreiro do Paço agardábanos o capitán Narciso, quen embolsou o
diñeiro das pasaxes e levounos ó Cais das Colunas, onde o navío estaba a punto
de partir.
Se queredes saber máis desta historia, está ó
voso dispor na sección Libros na Artesa en formato para descargar en eBook
totalmente gratis, coma sempre.
UN PAR DE NOTAS DO AUTOR.
UNHA:
A fins
dos anos oitenta ou principios dos noventa, non recordo ben, o meu amigo Suso
García Sobrado presentoume a un compañeiro de seu irmán en Kenya, un mozo
africano que viña por primeira vez a España e pasaba uns días na súa casa. Este
home, Kalissa, non falaba galego nin castelán e Sobrado pedíame que, coas miñas
oxidadas nocións de francés, lle axudase a entendernos un pouco con el nos días
que ía botar aquí.
Cando
lle dixen que falaba moi ben o francés,
Kalissa explicoume que, aínda vivindo en Kenya desde había bastantes anos, era
congolés. Entón comenteille que eu escribira unha novela, “As florestas do
Mañuema”, ambientada naquelas terras. “¿As florestas do Mañema?”, preguntoume.
“Do Mañuema”, corrixinlle. “Supoño que te debes referir ó Mañema”, insistiu el,
“un país veciño ó meu, terra de xente moi valente e belicosa”.
Cando
nos despedimos, Kalissa díxome que de
volta en Nairobi ía escribir un artigo e titularíao “As florestas de Galicia”.
Quedou en mandarmo, pero –como sucede case sempre- o artigo, se foi escrito,
nunca a min chegou. Pola miña parte tomei nota do nome correcto daquela terra e
aproveito esta ocasión para corrixir o título da novela.
*
* *
DÚAS:
Hai
bastante tempo disto, un Faulkner madrileño dos anos setenta ditaminaba que
cando unha historia ou relato comezaba pola palabra “chovía”, podíase
certificar que a obra en cuestión era mala de remate (ou con avaricia, ou
pésima quizais; que non había por onde collela, vaia). Sumamente intimidado por
semellante sentencia do literario pontífice madrileño, nervioso, sen saber ben
o que facía, nesta novela, en lugar de eliminar a inicial palabra gafe, o que
fixen foi tripicala.
O
resultado téñeno vostedes á vista, coa venia do faulkneriano autor,
desgraciadamente defunto despois de ter colaborado nunha obra posiblemente sen
par no mundo: a posta en marcha en Galicia dunha fervenza a tempo parcial, con
horario de actuación debidamente sinalado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario