EL CASTELL DE GUADALEST

Por Pepe de Rocaforte

  

          No capítulo titulado “Guadalest, el incomparable”, do seu libro “La conquista del horizonte”, escribe Wenceslao Fernández Flórez: Aínda que Alicante non ofrecese a incomparable morneza dos seus doces invernos, aínda que chegasen a desaparecer os palmeirais de Elche e o soberbio Peñón de Ifach se afundise nas augas, mentres subsistise Guadalest habería un poderoso motivo de peregrinación, porque Guadalest é un dos sitios onde a Natureza se mostrou xenialmente artista.

            A primeira vez que visitei Guadalest vin ese texto nun mosaico de azulexos ó lado do portalón do túnel que dá acceso á vila e díxenlle á rapaza que expendía as entradas en taquilla (porque para acceder a Guadalest compre pasar por caixa e “retratarse”): “Á vista deste piropo que vos dedicou un escritor paisano meu, ben me poderías deixar pasar de balde”. Pero non houbo maneira e tiven que apoquinar.

            O certo é que paga a pena facelo, porque a visita á vila meréceo, a pesar de cantas modificacións leva sufrido por causa da avalancha turística, que encheu de cafeterías e tendas de recordos típicos e outras chilindradas as súas noutrora tranquilas e caladas rúas.

            Utilizo de novo as palabras de Fernández Flórez: Guadalest é único, magnificamente impar na terra. Un peñón enorme, de verticais paredes e, dentro, unha aldeíña. Pero o escritor acaba por renunciar a proseguir a descripción porque a fera emerxencia daquel peñón, e aqueles cipreses con que o remata o minúsculo cemiterio, e o túnel aberto na rocha viva nin sequera a fotografía lle faría xustiza.

            Do que non cabe dúbida é que, no seu tempo, Fernández Flórez fíxolle a El Castell de Guadalest unha publicidade gratuíta e de largo alcance. E esto tráeme a outro tema do cal espero falar nunha próxima ocasión: o da sorte dalgunhas vilas e cidades que poden contar coa propaganda dun escritor que nos fale delas nos seus libros.

   Por certo, o outro día comentaba aquí a existencia dun “Museo das relacións desfeitas”, en Zagreb. Agora descubro, nun artigo de Montero Glez, outro curioso museo ou, neste caso, biblioteca. Atópase no “Clark County Historical Museum” de Vancouver: a “Biblioteca dos manuscritos rechazados” e nela recóllense libros que ningún editor quixo publicar. ¿Non se lle ocorrerá a alguén por aquí algunha outra orixinal idea museable?