DE “UN HOME NAMORADO”

Por Pepe de Rocaforte

 

        

 

Nuns tempos tan calorosos como os que nestes días padecemos, ou algunha outra xente desfruta, sucédenos, polo menos sucédeme a min, que as escasas ganas de facer algo con que me levanto decote, multiplícanse con este bochorno estival. E entón é cando se me ocorre pensar no motivo polo cal nos países nórdicos se dan tanto os bos escritores. Co viruxe que alí deben soportar grande parte do ano, o máis normal parece sentarse diante dunha mesa-camilla co seu correspondente braseiro e poñerse a encher folios en branco ata rematar unha peza teatral como as que escribía Ibsen, ou unha novela como as que se lle ocorrían a don Knut Hamsun. (Desculpen esta imaxe tan anticuada, que nos retrotrae ós tempos de Ramón Piñeiro, actualmente supoñamos que o escritor se pon frente a pantalla do ordenador nun aseado cuarto con calefacción central e alí se dedica ó seu labor creativo).

            E aproveitando que levo unha temporadiña lendo unha novela de Karl Ove Knausgard, “Un home namorado”, vou copiar un fragmento dela e poñelo aquí, no lugar desa colaboración semanal que non acaba de se ne ocorrer. E eso sairán vostedes ganando.

 

            «Escribir unha novela é marcarse unha meta e logo camiñar durmido cara a ela, dixera Lawrence Durrell nunha ocasión. E era verdade. Non só temos acceso á nosa propia vida, senón a case todas as vidas que existen na nosa civilización, non só temos acceso ós nosos propios recordos, senón a todos os recordos desta fodida cultura, porque eu son ti e ti es todo o mundo, vimos do mesmo, imos ó mesmo, e polo camiño todos oímos o mesmo na radio, vemos o mesmo na televisión, lemos o mesmo nos xornais, e en nós está a mesma fauna de rostros riseiros de persoas famosas. Aínda que ti esteas nun minúsculo cuarto, nunha minúscula cidade a miles de quilómetros dos centros do mundo, sen te encontrar cunha soa persoa, o seu inferno é o teu inferno, o seu ceu é o teu ceu, só tés que rebentar ese globo que é o mundo e deixar que canto hai nel se esparexa por todos os lados.

            »A linguaxe é compartida, medramos dentro dela, e as formas nas que a usamos tamén son compartidas, de modo que por moi idiosincráticos que sexades ti e as túas ideas, na literatura nunca poderás abandonar ós demais. Ó revés, é a literatura quen nos achega os uns ós outros a través da linguaxe, que non é propiedade de ningún de nós, e en quen apenas conseguimos influír, e a través da forma, que ninguén pode transgredir por si só, e se alguén o fai, unicamente ten sentido se outros o seguen de inmediato. A forma sácate de ti mesmo, afástate do teu ego, e é esa distancia a que constitúe a condición necesaria para a proximidade ós demais».

E, con estas, teñan todos un feliz día de praia.