O TRIÁNGULO DO ARLANZA

 Por Pepe de Rocaforte

           

 Lerma é unha desas fermosas vilas que te fascinan desde o momento de chegar a ela por primeira vez. Ou máis ou menos eso me sucedeu a min; anque no meu caso o flechazo non se produciu no primeiro encontro. Nin no segundo. A cousa foi máis ou menos deste xeito: Estabamos a mediados dos anos oitenta do século pasado cando por motivos de traballo cadroume de pasar por Lerma en varias ocasións cun compañeiro que me animaba sempre a facer unha parada para tomar un café ou unha cervexa e, de paso, dar unha voltiña pola Praza Maior, seica a máis grande de España, e ó fondo da cal se atopaba o  Palacio dos duques de Lerma, un dos máis atractivos edificios da súa clase en terras burgalesas.

            As présas con que andabamos sempre naquel tempo obrigábannos a facer a parada na estrada de circunvalación, onde era máis doado aparcar, e logo, ó mirar a hora, deixar a visita ó centro da vila para unha próxima ocasión.

            E así fomos pasando, polo menos no meu caso, ata bastantes anos máis tarde,  cando quen me animaron foron uns CDs con música coral interpretada polos frades da Abadía de Silos, que por aquel tempo se facían famosos coas súas interpretacións do canto gregoriano e que me volverían á memoria uns anos despois en Moscú visitando o mosteiro de Novodévichi.

            Nesta ocasión a nosa guía, Katia, moza moi simpática a quen lle corrixín, en tono humorístico, algunhas traducións, como por exemplo, falando do mosteiro, referíase a el como “Monasterio de las jóvenes doncellas” e aceptoume que soaba mellor “monasterio das novicias”. Como, diante da muralla do kremlin, onde un grupo de militares depositaba unha coroa co  “fuego eterno” ó pé da tumba do Soldado Descoñecido díxenlle que “fuego eterno” entre nós entendíase como “lume do inferno”, e quizais lle cadrase mellor “fuego perpetuo” ou “perdurable”.

            En fin, o que viña dicir agora era que mentres visitabamos o cemiterio e “O lago dos cisnes”, nunha sala do templo veciño un grupo de frades ía dar comenzo a unha audición de música popular rusa. Fomos alá nunha carreira e xa atopamos ós frades no escenario a punto de iniciar o concerto. ¡Foi o mellor recordo que teño daquela viaxe! ¡Deslumbrante a interpretación daquel quinteto de frades fortes, grosos, de faccións bastante coloradas!

            O peor foi que cando, ó remate da audición, lle pedín a Katia que na tenda do lado me buscase os DVDs das pezas que acababamos de oír, os únicos que atopou foron uns coas interpretacións rusas máis coñecidas de sempre. Nada igual ó que acababamos de oír.

            Ben, volvendo ás tres vilas do “Triángulo do Arlanza”, direi que Covarrubias descubrina o mesmo día que visitei Silos por primeira vez. Era un domingo soleado de agosto e chamoume a atención a cantidade de xente que andaba polas rúas da localidade, ata que me informaron de que estabamos na celebración da “Feira das cereixas”, á que me sumei con gusto.

            Pero a esto volverei en outra ocasión, porque hoxe non quero pasarme de extensión e aínda me faltan unhas palabras máis sobre Silos e Lerma.

            !Ata outra, mellorada!