sábado, 24 de febreiro de 2018

Avós con salario


¿E se se dese unha paga por ser avós?
Resultado de imagen de Abuelos y nietos
No grupo de amigos non falta quen cada día ten que deixar o parladoiro antes de tempo porque ha de recoller a algún neto á saída da escola ou levalo a algunha actividade mentres os pais dos cativos deben cumprir co castigo bíblico de gañar o pan coa suor da fronte e dor de corazón, sen poder estar cos seus rentenos todo o que quixesen e necesitan. Non sei se alguén lle botou contas ó aforro que esa actividade lle rentúa ás arcas do estado e, sobre todo, o beneficio empresarial que a mesma xera.
Despois de parir unha nai necesita máis de seis meses para atender a unha criatura, pero ó cabo dese tempo a cousa xa queda en quen poida botar unha man ou renunciar a un posto de traballo . Facilitar a crianza dos fillos para que o rendemento do obreiro e o futuro estean garantidos é unha das premisas que todo goberno manifesta, pero outra cousa moi distinta é que logo faga algo por asegurar ese futuro. O capital usa artimañas que o social non entende.
Tantas veces teño escoitado da boca dalgún avó iso de que o que eles fan non ten prezo, e outras tanto hei de lebrar o refrán “Quen non sabe dos mimos do avó non sabe o que é bo”. Pero non nos enganemos, sen minusvalorar o amor, todo é cuestión de pasta. As contas que botan os mozos son moi doadas: cos avós ben se crían e non se paga matrícula; e a dos pagadores é moi clara: mentres estes produzan e aqueles aturen, a maquinaria produtiva non deixa de medrar. O malo empeza cando os mozos deciden que, para non criar ós fillos mellor é non telos, ou cando os avós non están en condicións de soportar a intensa actividade dos netos. O dilema comeza no intre en que hai que valorar como asegurar o futuro se non vai haber man de obra que substitúa ós obreiros de hoxe en día. Na Europa das liberdades todo descansa nas hordas de emigrantes que van vindo como poden, e adaptándose ó que lles mandan, sempre mellor que aquilo que teñen nos seus países de orixe, o que nos leva a pensar se a maldade humana non producirá alí un déficit de atención para atraer modernos escravos que descoñecen os beneficios sociais que aquí se acadaron ó largo de máis de cen anos de historia. Daquela ¿a quen lle importa que a poboación medre ou desmedre?.
E aí e onde aparecen novas iniciativas en lugares tan dispares como Suecia e Turquía, dous países que, a pesares das diferencias sociais e políticas, propoñen semellantes sistemas de axuda para que as parellas novas non deixen de ter fillos por mor do traballo nin de traballar por mor dos cativos, dándolle a cada avoa menor de sesenta e cinco anos, e con boa saúde, unha extra de cen euros ó mes por coidar dalgún neto menor do ano, con todo un regulamento baseado na saúde da coidadora e no poder adquisitivo dos pais que se acollan a esta modalidade.
Ben. Todo iso está moi ben pero eu teño dúbidas, a primeira é por que se pon o límite nos sesenta e cinco anos, cando esa é a idade de xubilación, e por que só se contempla pagarlle a avoas cando tamén os avós son os que pasean os cochiños dos cativos pola rúa peonil de cada cidade. E a outra que se me ocorre é se algún día teremos entre nós algunha proposta semellante neste país que tratou de lofa ós gobernos que incentivaron a natalidade e facilitaron o acceso laboral ás mulleres. 

xoves, 22 de febreiro de 2018

NOVELAS DE QUIOSCO

       


Por Pepe de Rocaforte
           

            A semana pasada ofrecía á consideración do posible lector destas liñas a opinión de que os libros, por ínfima que en ocasións poida ser a súa calidade, sempre servirán en certa medida para axudar á nosa formación e información, e á nosa maneira de entender a vida.


    Párome agora a matinar sobre as chamadas “novelas de quiosco” e a gran cantidade delas que se chegou a publicar nos anos corenta, cincuenta, e aínda nos sesenta, do século pasado. E non só nesa época: a cousa xa viña do primeiro terzo do século, aínda que a produción anterior ó golpe católico-fascista se diferenciase especialmente pola temática máis xenerosamente ofrecida ós lectores: a cualificada como “literatura sicalíptica”.
            De calquera xeito, á parte dos López de Haro,  Eduardo Zamacois, El Caballero Audaz, Hoyos y Vinent, etc., non podemos esquecer os nomes de Fernández Flórez, a Pardo Bazán, Pérez de Ayala e outros que lle deron unha aceptable altura á produción narrativa ofrecida en coleccións como “La novela mundial”, “La novela semanal”, “La novela de hoy”, “La novela de una hora”, “El cuento semanal”, e que sei eu cantas máis.
            A produción novelística de quiosco cambiou sensiblemente nos anos corenta. Os formatos aumentaron de tamaño, con narracións máis extensas, os autores, nunha gran maioría, optaron por ocultar a súa identidade baixo pseudónimos xeralmente anglosaxóns, e as temáticas repartíronse entre a noveliña rosa, a de vaqueiros e o xénero policiaco.
            Neste último apartado destacaría un autor interesante, Guillermo López Hipkiss, mariño mercante, natural de Novellana (Asturias), que non necesitaba pseudónimo para pasar por estranxeiro. Creou varios personaxes, “El Encapuchado”, “Máscara Negra” e “La Antorcha”, entre os que chaman a atención algunhas mulleres enmascaradas que se enfrentan de maneira contundente ós “pillos”, caso infrecuente neste tipo de narrativa en España.        Hipkiss tamén se dedicou a traducir ó castelán novelas de autores ingleses.
            Outro autor curioso, J. León (Jacinto León-Ignacio Ruiz de Cárdenas), utilizou os nomes de J. Cárdenas, H. Onson e León-Ignacio. No campo da novela de quiosco escribiu relatos de vaqueiros, policiacos, de corsarios, etc., nos que sempre salta aquí e acolá a nota de orgullo hispánico con heroicos personaxes españois, os homes máis bravos do mundo enteiro.

            Para min J. León ten a importancia de ser autor dunha biografía novelada de Bernardo de Gálvez que me fixo gozar como con poucos libros gocei na miña infancia, ata o punto de que agora me nego a volvela ler por medo a destruír o pracer que daquela sentín. Titúlase “Seguid la bandera” e conta, con algunhas licencias literarias, a historia do xeneral Gálvez, vicerrei da Nova España, quen sendo gobernador da Luisiana participou na conquista de Pensacola e axudou ás colonias norteamericanas a independizarse do Imperio Británico. Gálvez foi proclamado “cidadán honorario” dos Estados Unidos e hoxe o seu retrato figura na galería do senado estadounidense.  A súa estatua é a única dun español xunto ás dos Liberdadores en Washington. Nós case nada sabemos del.


sábado, 17 de febreiro de 2018

O fracaso do individuo



  Todos vemos a mesma serie de televisión, lemos o mesmo libro e ata tomamos o mesmo combinado cada tarde, e quen non o fai non está na onda. A singularidade, que tanto se proclama, é tan singular que nos iguala por un mesmo rebolo e a diferencia, moitas veces, no pasa de ser un pequeno matiz que non vai máis aló de se prefires o café cunha cullerada ou cullerada e media de azucre. Esa nimiedade e todo o máis que nos diferencia nun mundo en que cada vez máis nos parecemos todos en gustos, preferencias e aspiracións.



     No traballo miramos máis ós números que á cara da persoa. Os capataces só saben ler estatísticas que, evitando e desprezando as peculiaridades propias de cada quen, confrontan. O mesmo traballador, imbuído nese afán comparativo, afánase por superar as cifras persoais polas que é medido, tratando de amosarse sobranceiro, sen decatarse de que cando falan del non citan un nome, senón un número. A frase máis escoitada é esa de que un se está realizando, cando realmente o que está é autoexplotándose a si mesmo, tratando de superar o propio rendemento, a mesma capacidade laboral para facerse notar. Xa non se necesita un capataz, encargado ou vixilante que o leve polo rego, xa está a idea esa da realización persoal que non é outra cousa máis ca un eufemismo para que cada quen se esforce por deixar as plusvalías do seu traballo na bulsa empresarial. E chégase así á angustiosa loita contra o que nos rodea, virulenta moitas veces, polo único afán de sobresaír, de competir cos compañeiros co fin de demostrarnos, a nós e ó entorno, que non somos como o resto, cando realmente esa mesma aspiración é o que nos iguala; e a aqueles que non a teñen marxínanos.      

     A cousa é que a cada intre estamos máis felices de formar parte da morea indistinguible, aínda que a nivel persoal, cada quen ó seu xeito, está convencido da súa particularidade, porque a pesares de que todos pedimos o mesmo tipo de viño, cada quen manifesta unha preferencia por unha marca, por unha etiqueta que singulariza a denominación de orixe que todo o engloba.
     Vivimos nunha sociedade de alienados, e convencémonos de que esa alienación é o mellor dos mundos, por iso, visualizarnos nas redes sociais, no grupo ou nas festas de empresa con esmorga incluída, manifestando excentricidades de todo tipo, é o único que nos axuda nesa procurada diferenciación, sen decatarnos de que iso só é unha especie de narcisismo abocado a revolver e enturbar as augas do regato en que nos miramos; e en resumidas, a meta cara a que imos é algo embarullado no que se pretende salientar sen deixar de ser coma todos.
    Byung-Chul Han, un filósofo de orixe surcoreano con cátedra en Berlín, explica todo isto que el chama a “sociedade do cansazo” e fala da “agonía do pensamento”, porque xa non é o que nós pensamos, senón o que é lícito pensar, segundo os medios nos indican, evitándonos e negándonos a propia opinión, análise ou crenza.
     A tal extremo chegamos, que só lemos, vemos e escoitamos aquilo co que habemos de estar de acordo, e sen maior opinión rexeitamos todo o que é contrario a esas ideas, nas que nos encastelamos con teima numantina.
     Como con calquera pensador, podemos estar ou non de acordo con el, pero non estará de máis achegarnos a escoitalo cando explica como competimos e nos explotamos a nós mesmos ata facer real o fracaso do individuo.