luns, 31 de agosto de 2015

O KORRUNTXO DO OKUPA





Cómo somos animais de costumes, ou, noutras palabras, seres que actuamos moito por inersia. Vedeaí cómo o sistema métrico desimal nos fai expresar, por sobre o setenal, en querendo referirnos a duas semanas, “quinse dias”, cando deberíamos disir catorse...

Por contra, o desimal aínda sai perdideiro perante a conservasión ou vixensia (outra inersia) dos sistemas anteriores ansienrexín, a ver: (os dose meses aparte) seghen vendéndonos cousas por dusias ou medias dusias, ou ata un cuarto de dusia: os ovos, as filloas, as seboletas, as pastillas de caldo consentrado (cubitos por outro nome), os pacotes de caixas de leite (pacs por mal nome), os caraveis e os capullos (de rosa, aclaro, pimpollos para os pacatos), as manteighadas de Astorgha, os sedés (ou sidís), os ghuisquis dose anos, as cubetas de geo da neveira!, as onsas de chocolate... (Por serto que onsa lle chaman alghúns ao ghato ou tighre xaghuar).

Claro que ten a sua parte nisto a onipresensia anghlosaxona, particularmente comersial: lembrádevos cando, ata hai ben pouco, usaban o penique, esa duodésima fracsión do chelín, que debía tornar tolos aos turistas... Algho adiantaron, por iso, os casurros deles, ainda lles faltando, por exemplo, condusir carros pola direita... Contodo (todo é relativo!), últimamente estamos vendo ovos envasados por desenas...


A outra cousa, Aghamenón, e non vos é por cambiar de tema, que se este era baladí, o que ven évos tráxico de toda traxedia. Falo desta inmighrasión masiva que os europeos estamos a padeser. Padesemento ben cativo se o comparamos co que padesen os inmighrantes, ben é verdade. A un non pode por menos que enrughárselle o corasón con tanta desghrasia xunta.

E un non pode deixar de faser comparasión con outras diásporas ou éxodos (cánta biblia temos nos miolos, fillos!), talmente a latinoamericana para USA ou para as Europas, absolutamente actual pero nestas latitudes eclipsada  pola antedita. Serto que aí é (cando para USA ou o Canadá) dentro do mesmo continente e entre países de falas non tan estrañas como español, fransés e inghlés... o que as faría se cadra menos dramáticas, no que ha influir o feito de virse produsindo hai décadas, con ese componente de inersia (outra ves a inersia) que parese suavisalas (habería que perghuntarlles aos nenos que as protaghonisan nunha alta porsentaxe!).

Así e todo, para aqueles países de tradisional inmighrasión europea –e asiática, sen contabilisar a “importasión” de africanos-, déuse volta a tortilla faséndoos, case de súpeto, países de emighrasión.

Aquí e hoxe trátase de emighrasións de dous continentes a un terseiro, e co inghrediente enghadido de fuxiren de gherras, empiorando toda outra situasión equiparable –e con nenos e rorros para maior tristesa, e, esa é outra, estes como aqueloutros sendo xentes xoves, aos vellos só lles correspondendo morrer nos seus eidos do terror: isto si que é unha catástrofe (nada natural) da que non quixéramos ser contemporáneos e menos cómplises, madialeva!

luns, 24 de agosto de 2015

UNHA HISTORIA INTRASCENDENTE



Por Pepe de Rocaforte

           Esta é unha historia sen importancia e, por riba, bastante longa. Arranca cando eu era neno de menos de dez anos, nunha daquelas aborrecidas tardes de domingo en que unha familia ía visitar outra familia e pasaban un tempo sen fin a falar mentres tomaban café, acompañado a veces pola súa copiña de licor. Como é de supoñer, os rapaces botabamos chispas sen saber que facer naquelas inacabables tardes dominicais, pero non quedaba outro remedio senón o de acompañar ós pais.
Na tarde á que me refiro, a señora da casa, comprensiva, levoume para o cuarto dos seus fillos, uns xemelgos dez ou doce anos maiores ca min. Eles non estaban, pero a nai autorizoume a remexer nos seus libros a ver se encontraba algo para me entreter. ¡E atopei a novela “El rancho B-16”! O nome do autor éme imposible de lembrar, pero podo dicir en cambio a editorial e a colección en que estaba publicada: Editorial Bruguera, colección “Obras Inmortales”, unha que sobre fondo verde traía na esquina superior esquerda o retrato do autor, co seu nome á dereita e o título da obra abaixo. Polo medio, unha ilustración no mesmo estilo das viñetas dos contos, chistes, tebeos ou historietas gráficas que tanto nos gustaban ós críos. A mesma colección en que anos despois, na adolescencia, as novelas de Zane Grey me farían vivir irrepetibles horas de felicidade.

Dicir que empezar a lectura e poñerme a devorar páxina tras páxina é pouco. ¡Aquela era unha obra mestra da literatura universal! No que quedaba de tarde debín ler polo menos un tercio do libro e cando me chamaron para marchar quería seguir lendo máis e máis.
Non puido ser e, abreviando, pasei o resto da miña vida soñando con atopar un exemplar de “El rancho B-16” para recuperar aquela sensación de felicidade que a novela me producira na infancia. Cando xa non pensaba poder cumprir o meu soño, un día, nun rastriño deses no que entre trastos vellos de dubidosa utilidade aparece de vez en cando algún libro, os meus ollos pousáronse nun exemplar en bastante bo estado de “El rancho B-16”.
Parecíame mentira. Collino, boteille unha ollada así como quen non quere a cousa, non me fose o vendedor ver maior interese para aumentarlle o prezo, e volvino pousar. Vou dar unha volta a ver que outra cousa pode haber por aí, díxenme, e logo volvo pola novela.
O final xa o imaxinarán vostedes. Cando regresei, “El rancho B-16” desaparecera. Recrimineime e chameime de todo. Pero a estas alturas empezo a pensar que, no fondo, a miña intención subconsciente fora a de non conseguir o libro. A desilusión podería ser monumental e a estas alturas un xa non está para semellantes decepcións.
            Non quero rematar este comentario, volto á miña memoria na Feira do Libro de Ocasión da Coruña, sen lle dedicar un recordo a Rafael Chirbes, morto a semana pasada. Os seus libros seguen aí e este é un bo momento para ler, ou reler, a prosa apaixonada, torrencial, de “Crematorio”, esa novela enorme, redonda, que non decepciona, ou “En la orilla”, onde a súa denuncia sen contemplacións, ó lado dalgunhas caídas, elévase ó máis alto da narrativa que ultimamente pasou polas miñas mans.

venres, 21 de agosto de 2015

Virgo



Virgo é un símbolo zodiacal que, por representar a unha muller, unha daquelas deusas sempre guapas e sempre sensuais, cada quen deu en  asegurar que se trataba da que máis lle conviña, pero tendo en conta que o zodíaco vén do tempo dos babilonios, é moi doado que a figura feminina que ocupa esta parte da eclíptica fose, nun principio, unha das súas deusas.
Os romanos, que tanto influíron no pensamento europeo, estenderon a idea de que aquela tiña que ser Ceres a deusa da agricultura, a quen lle está dedicado precisamente o mes de agosto por ser o mes en que rematan os labores relacionados cos cereais, e daí que lle puxesen unha espiga na man, esa luminosa estrela que recibe o nome de Spica, ou a Espiga entre nós.
Sen embargo, os gregos, que tiñan a súa outra maneira de interpretar as figuras celestes, xa viñan dicindo, desde moito antes cos romanos, que esta era unha tal Astrea, filla de Zeus e de Temis, quen, na procura da xustiza, leváballe a seu pai os raios, coma quen leva un feixe de leña, durante a guerra contra os titáns, unha deusa que antes de alcanzar o Olimpo foi mortal, e viviu entre os homes durante aquela época dourada en que non había mal na terra, cando non existían os ladróns nin os asasinos nin os caloteiros, e como era unha persoa que tiña fe na humanidade agardou ata o último momento, coa súa balanza da xustiza na man, ata que non puido máis e, vendo o camiño que seguía a humanidade, fuxiu da terra e Zeus permitiulle ficar no ceo coa súa balanza (Libra), preto. Ben, digamos mellor que coa balanza da xustiza ós seus pés. Eu diría que desde aquela inutilizada.