Por Pepe de Rocaforte
Para dar unha idea lixeira dalgúns
outros aspectos da vida de Samuel Pepys, resumirei por exemplo o transcurso
dunha tarde de troula cun grupo de compañeiros un día que o foi buscar ó
traballo o seu amigo Harry Ethall. Aínda que xa era un pouco tarde para xantar,
foron en coche ó “Salón dos Empregados” e alí, xunto con outros colegas,
despacharon un bo ágape nun reservado, ó remate do cal dedicáronse a unha
sesión de canto. Marcharon logo ó “Dragón Verde” onde tomaron algo máis e
volveron interpretar toda clase de temas musicais. Despois Pepys accedeu moi a
gusto a tocar o seu flageolet (unha especie de flauta de chaves parecida
á chirimía), e entre unhas cousas e outras fíxoselle moi tarde, polo que
decidiron poñer fin á reunión. Shipley e Harrison (dous dos acompañantes na
xira gastronómico-musical) volveron a pé, xunto con el, ata Westminster, onde
tomaron “a última”, unha pinta (algo máis de medio litro) de viño, no “León
Vermello”. Alí separáronse e cada un marchou para a súa casa.
No ano en que empeza a redactar o
“Diario”, 1660, a Pepys compríalle andar con certo coidado, porque ata pouco
antes vivira moi a gusto coa república, fora admirador de Cromwell e ata
chegara dicir en publico, cando asistía á decapitación do rei Carlos I, que se
tivese que predicar sobre el, o seu texto titularíase “O recordo do malvado
podrecerá”.
No 1660 caía a república inglesa
despois de once anos de duración. O tres de maio, estando frente á costa
holandesa nunha viaxe de manobras coa Armada, Pepys tivo ocasión de ler unha
declaración do novo rei ofrecendo o perdón a cantos se adherisen a el nun prazo
de corenta días, exceptuando aqueles que decidise o Parlamento. Carlos II
atopábase en Holanda á espera de poder regresar a Londres e o día 17 de maio
Pepys encontrou o modo de se achegar no barco á Haia para velo e bicarlle
respectuoso a man.
Esa primeira vez que veu ó monarca,
Pepys saíu da curta visita cunha boa impresión, pareceulle un home moi sobrio e
que falaba dun xeito moi xovial, a pesar de estar tanto el coma o seu séquito,
segundo lle informaron, nunha mala situación económica, ata o punto que,
dixéronlle, a mellor das súas prendas de vestir non valía máis de corenta
chelíns, polo cal nada ten de estrañar que o rei se puxese moi contento cando
Sir J. Grenville lle entregou algún diñeiro para aliviar as súas carencias.
Instalado de volta en Londres,
Carlos II, a pesar das promesas feitas no exilio, emprendeu un duro labor de
castigo. O día quince de outubro de 1660 Pepys rexistra no diario: “Esta mañá o
señor Carew (un dos asinantes da sentencia de execución de Carlos I) foi
colgado e despezado en Charing Cross, pero como gran favor os seus restos non
serán expostos”. Anteriormente xa vira aforcar, arrastrar e despezar ó xeneral
Harrison, primeira vítima da vinganza real.
Coma estes douus, as cabezas de
moitos máis adornaron as rúas londinenses. Nin o mesmo Cromwell, a pesar de
estar morto e enterrado desde 1658, escapou á furia do rei, que ordenou
desenterralo e cortarlle a cabeza para deixala exposta ó público polos séculos
dos séculos. E tanto tempo non o resistiría, pero en febreiro de 1661 Pepys
deixa constancia no “Diario” de que a cabeza de Cromwell, xunto ás de Bradshaw
e Ireton seguían colgadas nun extremo de Whitehall.
A medida que pasaba o tempo e o
estatus social de Pepys medraba, foron aumentando as súas ocasións de ver ó
monarca e a admiración que sentira cando o coñeceu en Holanda empezou a
diminuír ata se converter en definitiva subestimación. Tanto o rei coma os seus
cortesáns parecíanlle intelectualmente deplorables e que só lle interesaba o
sexo. Un día escribe no “Diario”: “Moita música na casa do lado onde están o rei
e os duques con madame Palmer, unha preciosa muller da que se
encapricharon para lle poñer os cornos ó seu marido”.
O rei debía ser un bo semental.
Recoñeceu catorce fillos ilexítimos (e tivo máis sen recoñecer). Dos
recoñecidos, cinco eran desa “señora Palmer”, Bárbara Villiers, Condesa de
Castlemaine, quen tampouco era unha novicia. A Pepys contáronlle que unha noite
Lady Castlemaine invitou a certa Señorita Steward, a quen por brincadeira lle
propuxo celebrar un matrimonio entre as dúas, con intercambio de aneis e demais
ritos da cerimonia relixiosa. E disque ó final Lady Castlemaine, que facía o
papel de noivo, saíu da cama e foi substituída polo rei, o que a min me fai
lembrar unha sorte da lidia, cando o touro sae á praza e un mozo da cuadrilla
do matador recíbeo cuns lances de capa, para que o toureiro observe como se
desenvolve o animal antes de el iniciar a faena.
E aquí poño punto final, porque
senón podería inflar o texto ata a metade do “Diario”, algo que non sería de
recibo.
