sábado, 31 de outubro de 2015

O KORRUNTXO DO OKUPA


Sabido o meu pensamento sobre do politeísmo do catolisismo considerado monoteísta (contradisión na que non parese ter caído o protestantismo cristiano en xeral)… aghora dei en descubrir o animalismo ou soofilia de dito credo eurasiátio. Pois como animaleiro ou bicheiro que son, puxen os meus miolos nos moitos seres animados (non humanos) nos que se apoia a Igrexa católica, fora o ghato, que eu saiba, o cal, dada a sua naturesa semiselvaxe, non lle acaería moito…

Pero aí tedes, no vello testamento, as langhostas ou saltóns, a balea de Xonás ou a serpe de Eva (pois con ela comunicou, non con el). E máis acá, fora as aas dos anxos –cousa un chisco noxenta que os fai uns trans… non sexuais, pero trans… algho-, está o pelícano –outro becho pouco engrasado, que din os portugheses- pola sua truculenta actitude semisuisida, todo o heroica que queirades… se serta fose. Tamén non hai que esqueser a ághia do evanxelista aquel.


Ou a ditosa pomba, que, se mal non lembro, a maiores de lle dar a boanova a Noé, no novo testamento subiu de categhoría, para ser nada menos que unha das manifestasións do “deus uno e trino”… para acabar sendo a pomba da pas –supoño que a diferensia entre as duas estribará en que a primeira non caghará, digho eu, é que me resisto a sequera suspeitar tal. Non sei que caste de paxaro era aquel do vilansete cabanilliano que eu resitaba de neno (sen o entender, sospeito): “A Virxe fia no fuso…” (mentres o seu home fasia paxaros de madeira que o Neno soprando neles fasía voar).

Logho están, no terreo mariño, o peixe, tan dos cristiáns primitivos, e ata a vieira… baleira, iso si, pois a carne comeríana aqueles famentos antes de a usaren de culler pereghrina (tan ghregha ela como as ostras do ostrasismo).

Pero os que se levan a palma sonvos os mamíferos, fora a ialma! A comensar polo asno de Cristo, e a seghir polos susesivos cabalos de Xurxo, Paulos e Iago. (O tal Iago, pescador de orixe, viríase neghro para montar animal tan alleo á sua mosidade ghalilea, e porriba para participar bélicamente como partisipou).

Ao porco, en troques, pouco o quixeron, influensia, sen dúbida, dos semitas (dito en moderno: palestinos e xudeus) inspiradores destas crensas que tanto éxito acadaron fora das fronteiras medioorientáis.

Outro evanxelista optou polo león e ainda outro, para compensar, polo boi. E xa, sen querelo, estamos na nosa realidade rural, co año (añusdéi), a ovella (número sen, ou ovella neghra) e máis co can (de palleiro, seghuro, de Roquiño) e o seu fero parente o lobo (de Fransisco).


En falando de Fransisco… que o xefe do blogue me corrixa se en algho me trabuquei ou  me complemente, el que é espesialista en simboloxía ou semiótica santeira…

venres, 30 de outubro de 2015

RUIDO DE FONDO



Por Pepe de Rocaforte

            Acabo de ler nestes días unha novela, “Ruído de fondo”, de Don Delillo (Creo que xa escribín aquí que as miñas lecturas non son, habitualmente, de libros recentemente publicados e este é un exemplo).
Do mesmo autor lera xa hai algún tempo “Submundo”, considerada por algúns críticos a súa mellor novela. A min parecérame un traballo abrumador, enorme sobre todo pola súa ambición e extensión.
Nunha obra tan extensa resulta natural atopar altos e baixos e naquel caso, no cal posiblemente os altos eran maiores que os baixos, estes últimos, así e todo, cansáronme un pouco e por veces fixéronme desinteresar do texto. Ademais a gran cantidade de personaxes que aparecían e desaparecían para reaparecer máis tarde, entrelazados na narración principal, facían que chegado un momento xa non soubese ben quen era quen, tal vez por non lle prestar á lectura toda a atención debida.
Así e todo encontrei en “Submundo” grandes momentos que me permitiron aturar os que non o eran tanto e acabei considerando que finalmente pagara a pena o esforzo da lectura.
Así as cousas, lin agora “Ruído de fondo” e a medida que avanzaba no texto íame facendo preguntas. ¿Trátase dunha “novela de campus”? ¿É narrativa realista? ¿Costumista? ¿Neo-costumista? ¿Novela de catástrofes (¡Si, tamén!)? ¿Peripatética filosofía de andar por casa nas conversas de dous profesores universitarios, un dos cales parece mostrar unha certa intención (non levada a cabo, permítome adiantar) de intimar coa esposa do outro?
O narrador, e protagonista, é profesor na universidade College-on-the-Hill, na localidade de Blacksmith (U.S.A.), onde é o creador e director do departamento de investigacións sobre Adolfo Hitler. A pouco de comezar a historia inícianse os preparativos para a celebración dun congreso sobre a figura hitleriana ó cal asistirán especialistas de todo o mundo. Para afirmar máis a súa imaxe diante deses especialistas que se van congregar en Blacksmith, o profesor-narrador-protagonista  empeza a asistir a unhas clases particulares de alemán, idioma que, desgraciadamente, se lle resiste como gato panza arriba.
Ó cabo rematei por convencerme de que se trataba dunha novela humorística, o cal me fixo moito máis aceptable a lectura. Gocei así especialmente co afán polemista do fillo máis vello do narrador, empeñado en aplicar a dúbida metódica a canto lle diga o pai, entre outros momentos felizmente cheos de humor.
Pero de calquera xeito atopeime diante dunha (para o meu gusto) excesiva acumulación de peripecias sen que o autor pareza capaz de se decidir por unha liña argumental definitiva. Mesmo aquel rasgo polemizador característico do fillo se ampliaría a outras personaxes e conversas, o que xa o empezaba a facer un tanto cansino.
E cando xa case ó final aparece un fío narrativo máis consistente a partir da confesión de infidelidade da esposa do narrador e este decide matar a quen lle puxo os cornos, xa parece un chisco tarde e tampouco a cousa dá para moito máis. O profesor hitleriano vólvenos repetir outra ración do mesmo e acaba contándonos a aventura do seu fillo máis novo, aínda unha crianza, posto á aventura de atravesar a autoestrada en triciclo, non sei ben con que intención, a non ser a de facer máis longo o texto, xa de seu extenso.
Pero todo esto non tiña outra intención máis que a de ser unha digresión inicial doutro tema que me proporcionara a novela. Pero debinme contaxiar un pouco do señor Delillo e enrolleime excesivamente. Debo deixar polo tanto para unha próxima ocasión o caso do que quería escribir hoxe.

xoves, 29 de outubro de 2015

Cando o demoño tentador era unha serpe



O demo tivo todas as formas horrendas que en cada momento a xente se puidese imaxinar. El foi cobra, dragón, cabrón, cabalo desbocado, e ata león, gato, mouro ou negro. Unhas veces era o inimigo guerreiro e outras o veciño que botaba o mal de ollo, pero sobre todo o diferente, o que non era da mesma lei, cor ou relixión. 
          Pero na Idade Media floreceu a idea máis misóxina coñecida, e o demo, a pesar de levar artículo masculino, tiña cara de muller e corpo de serpe, tetas e cabelo, e aínda a maiores, o rostro da becha era moitas veces o rostro de Eva, a nai da humanidade, a quen lle debíamos dar grazas polo pecado cometido, e sen embargo ponse por ser a primeira mala muller, prostituta, sedutora, enganadora e tentadora muller que arruinou ó probiño de Adán e lle deixou o estigma do pecado orixinal á humanidade.
Hai que ver o mala que foi a nosa primeira nai.

mércores, 28 de outubro de 2015

Filemón e Baucis, eternamente xuntos.



É de supoñer que todos coñecedes algunha lagoa que ten a súa cidade asolagada, e tamén que na historia entran Xesús e san Pedro ou a Virxe, que van pedindo pousada e como non lla dan castigan ó pobo ese co asolagamento. Tamén é moi normal asociar este tipo de lendas coa narración bíblica de Sodoma e Gomorra, só que alí non se asolagaron as cidades, senón que se queimaron.
Pois hoxe traemos o mito que lle deu paso a este tipo de lendas, o de Filemón e Baucis, un matrimonio grego, que un día tivo a visita inesperada de dous mendigos que, despois de percorrer a vila sen que ninguén os acollese, eles non só lle ofreceron acubillo senón que ata mataron o único animal que tiñan na casa, un ganso, co fin de agasallalos.

Axiña notaron os anciáns que, con aqueles invitados, por moito que bebesen, o viño non se consumía, polo que acabaron descubrindo que os mendicantes eran Zeus e Hermes, que andaban polo mundo probando a hospitalidade da xente. E ó final, para compensalos polo agasalleiros que foron, asolagaron toda a cidade agás a casa do matrimonio de anciáns, que converteron en templo; e ademais concedéronlle o que eles quixeran en mostra de divina gratitude, e entre as cousas que lle pediron, o máis importante foi que, cando morresen os convertesen en árbores, e así se fixo. Cando os vellos finaron, Filemón converteuse en carballo e Baucis en tileiro, que, cando o vento os menea abrázanse entrelazando as ramas e dinse cousas ó ouvido.