Nada hai máis triste ca xuntarte nun tanatorio a falar de pastillas, doenzas e anos cumpridos.
Xulio cóntanos que cando se xubilou preguntoulle ó seu médico se non lles daban unha prima por desfacerse dos vellos. A pregunta, feita entre bromas, non ten por que parecer estraña, á fin e ó cabo, os xubilados, a medida que cómpren anos son unha carga para a Seguridade Social, cobran do Estado e só se dedican a pasear, co mal que está sempre a caixa das pensións. O médico mirouno moi serio e só lle dixo, que aínda que se alcuman Matasáns, non hai no seu contracto nada que lles recomende ou aconselle facerlle honra a tal alcume. “É bo sabelo”. Pero, ¿e se nos toca de gobernante algún Tramp-oso que ten ós maiores de sesenta por inútiles sociais? ¿Quen pode asegurar o que se lle ocorrerá a calquera iluminado por aquilo de aforrar cartos?
O noso amigo reflexionaba niso que se dá en chamar a eficacia económica dun país, porque moito falar de que na terceira idade están os mestres, a conciencia e as guías da mocidade, pero ata agora a ningunha empresa se lle ocorreu contratar a maiores de sesenta para orientar ós mozos. Para eses que só miran o índice bolsista, os vellos só lles dan ganancia a salas de festas como La Luna e sitios polo estilo. Do resto, ata lles fan a competencia a labregos e pescadores, plantando tomates e leitugas ou saíndo cada tarde a coller un par de chopos sen pasar pola lonxa. Con este panorama, non ha de faltar quen bote contas e conclúa que a terceira idade sáelle cara ó Estado.
Na sala de espera dunha consulta, falando de achaques, médicos, menciñas, doenzas e dúbidas un sae máis enfermo do que entrou. E como todos levamos dentro un galeno en potencia, os pobres facultativos son criticados dende todas as partes, xa sexa porque non lles prescriben o que eles queren ou o que un falabarato recomendou en internet, pero sobre todo porque levan toda a vida en contacto coas enfermidades e non dan acadado ese elixir que nos permita calquera exceso sen ter que pasar pola sala de urxencias.
Hai dous meses, na ringleira onde Xulio agardaba para pór a vacina da gripe, alguén aseguraba que o mellor premio Nobel de medicina aínda está por dar a aquel que encontre esa pastilla que che permite gozar dunha boa lacoada con sobremesa de copas e cigarros sen que o corpo se resinta. Porque cos anos non só aumenta a dependencia médica, senón tamén a inseguridade, o verte cada día agardando diante da farmacéutica por algunha apócema que che devolva o que os anos non perdoan.
Xulio está convencido de que fronte ós médicos humanistas, cuxa meta é aplacar o mal na medida do posíbel, está esoutro demasiado humano, que se fai amigo do doente que, de cando en vez, chega á consulta con un par de botellas de licor ou un xamón a troco dunha receita que tranquilice os seus medos.
Á fin, a todos nos gusta gozar dos praceres do padal como recomenda o refrán: morra o gato e morra farto, e cústanos moito resignarnos a perder os praceres da vida antes de aceptar o camiño do Alén.
Francisco Ant. Vidal
