PAUL AUSTER E SIRI HUSTVEDT

 

Por Pepe de Rocaforte

Paul Auster non foi precisamente un autor por quen eu sentise unha grande admiración. Xa antes de ler algunhas obras súas, que tampouco foron moitas, me sentía escasamente atraído pola súa imaxe, polo menos a imaxe que se vía nos artigos de prensa e nas fotografías relacionadas con el.

O primeiro libro seu que lin foi, se non me engano, “Leviatán”, que contén boa parte dos desenvolvementos máis típicos, e máis tediosos, do autor, onde atopamos a Peter Aaron (P. A.), o narrador, quen ó ter coñecemento da morte en estrañas circunstancias do seu amigo Benjamin Sachs, anteriormente activo loitador contra a guerra de Vietnam e autor dun libro de mocidade co cal, durante algún tempo, se convertera en autor de culto. Así comenza “Leviatán” a historia da amizade que unira a ambos escritores, Peter e Benjamin, amizade que acabaría marcando fondamente as súas vidas. Con este libro Auster ganou o “Premio Médicis” á mellor novela estranxeira publicada en Francia en 1993.

Tal vez unha das súas obras máis apreciadas fose “A triloxía de Nova York”, cuxos dous primeiros relatos, “Cidade de Cristal” e “Fantasmas”, non me chamaron particularmente a atención, aínda recoñecendo o seu atractivo, e a pesar da lectura doada que ofrecían, non me convenceron. A Juan Bonilla, autor do prólogo á “Triloxía” na súa edición castelá, nun texto que agora non atopo por ningures, linlle que algúns fragmentos deste libro facíanlle lembrar o “Molloy” de Samuel Beckett, opinión que comparto. Semellanzas curiosas que puiden observar , como as doutros varios fragmentos, probables axudantes no labor de formar en min unha opinión contraria.

E falo de semellanzas curiosas como aquela na que o narrador se pregunta: “¿que pasaría se, chegado a unha bifurcación na vida, en lugar de escoller este camiño, tivese seguido o outro?” Ou o desencadeante dunha acción por parte do narrador, a partir dunha chamada telefónica equivocada, fragmentos ambos que me parece ter lido noutros libros e escritos por outros autores.

E xa que me estou metendo en fariña, outro detalle moi común: o título da novela “Diario de inverno”, publicada en 1989, é idéntico ó doutra novela, dun autor galego, publicada en 1988. En fin, que como dicía aquel escritor de quen agora non lembro o nome, “nesta vida xa todo está escrito, incluído esto que acabo de escribir, naturalmente”. Así que falando de autor norteamericano e autor galego, tamén podería citar unha novela de aventuras do norteamericano, e outra novela de aventuras do galego. Máis curioso porque ningún destes autores escribira antes (nin despois) libros de aventuras.

E seguindo co tema das coincidencias curiosas, non está mal a dun autor atopar, nun medio de transporte público, unha descoñecida lectora dun libro seu. Curiosa, pero moi posible en realidade.

Chegado aquí vou parar nesta historia. E se vostede se pregunta que pinta logo o nome de Siri Hustvedt, direi que era dela de quen me propoñia escribir hoxe, pero chegado a este punto, paréceme mellor deixar o tema desa gran escritora, viúva de Auster, para a próxima ocasión con máis tempo e espacio. ¡Boa fin de semana!