Despois do inverno e dun tempo tormentoso que se prolongou máis do desexábel, os campos tínxense de cor. Os verdes son máis vivos, os prados florecen con esmero, as toxeiras e as xesteiras vístense de intensos amarelos e as froiteiras iluminan a natureza. É o milagre da primavera.
Explicar este prodixio da vida foi unha constante que dende antigo se tratou de resolver como mellor se entendía naquelas sociedades agrícolas onde, cando non se atopa unha explicación razoada, aparecían os deuses e os santos que todo o resolvían por obra e gracia da fantasía, como aquel tal Narciso, un mozo de inigualábel beleza, tan orgulloso que só de si mesmo estaba namorado, e un día, contemplándose nas augas dun regato, tanto se marabillou que, querendo bicarse, caeu e afogou. E como lembranza e advertencia do seu orgullo, naquel mesmo lugar naceu a flor que leva o seu nome.
Sen deternos en todos os mitos que tratan de aclarar isto da chegada e a permanencia das flores, hai casos que son claros exemplos de como unha boa narración era convincente sen necesidade de ser lóxica, como a que nos fala de Atis un pastoriño que estaba ó coidado do gando cando cadrou a pasar por alí Cibeles, a deusa nai da natureza, quen ó velo quedou tan engaiolada da súa beleza que lle ofreceu ser o garda do seu templo a troco de manterse puro e casto. O rapaz aceptou e ocupou tan privilexiado cargo a carón dun manancial que atraía ós devotos de toda a redonda, cando se atopou con unha fermosísima ninfa, de quen se namorou perdidamente e por quen sentiu os impulsos que lle facían esquecer a promesa que lle fixera á deusa. Durou pouco o seu idilio, pois Cibeles, culpando do pecado á fermosa ninfa, fixo que esta morrese. Angustiado por non poder gozar da súa amada, Atís chorou amargamente a súa falta e, nun intre de desesperación, emasculouse con un coitelo de pedernal. Segundo nos contan os mitos, do seu seme e sangue vertidos no campo naceron as primeiras flores da primavera. Por iso, entre o quince e o vinte e sete de marzo celebrábanse festexos no seu honor, con procesións nocturnas que lembraban o padecemento do infausto amante e o perdón outorgado pola deusa nai.
Cando o Cristianismo substituíu os vellos ritos e costumes, o milagre da primavera produciuse durante a crucifixión de Cristo, cando sobre aquel lugar ermo e de morte, caeron unhas gotas do seu sangue e delas naceron unhas violetas.
Non menos fantasiosa é a lenda de san Xurxo, aquel cabaleiro andante que, entrando nunha cidade sometida por un dragón que esixía un tributo de doncelas para alimentarse, segundo os cristiáns ortodoxos en Beirut e segundo os cristiáns católicos en Silena, na provincia romana de Libia, despois de darlle morte ó monstro e liberar a unha princesa, do sangue vertido pola besta naceu unha roseira, facendo que este santo, a quen incluso os musulmáns veneraban como profeta asegurando que a súa tumba estaba na mesquita de Mosul, tamén contribuíse ó florecemento da primavera.
Como queira que sexa, o certo é que as flores saen co sol e coas as augas que regan as plantas, pero eu seguirei apreciando a florida fantasía dos mitos.
Francisco Ant. Vidal
Ningún comentario:
Publicar un comentario