Xa sabedes aquela fábula de Samaniego, do cocho e o burro que envexaba a boa vida daquel, cando el se pasaba todo o día cargando sacos e levando paus, que acaba con esa sentenza de non envexar a sorte de outros se non se coñece a súa realidade. E con ela tamén acode á mente aquel costume de cando se facía matanza nas casas, de darlle a noite anterior unha boa comida ó porco, como se lle dá ós condenados unha derradeira cea. Amargo xantar para calquera.
Dicíanos Xulio que, despois de todo o que os animais nos dan en carne, ovos ou peles así como en corazóns e riles para transplantes, ben merecen que lles facilitemos unha vida de hotel, antes de que, se acaso, se nos rebelen como aqueles da granxa Manor, do señor Jones, segundo nos ten contado George Orwell.
Lembrábamos toda esta literatura en forma de novela, fábulas e moitos máis contos cando lemos a nova da enorme cantidade de mimos que os expertos recomendan dar ós animais de granxa, e dos beneficios económicos que tales garatuxas aportan á economía, despois de que na pasada primavera, se fixese oficial unha normativa obrigando a darlle máis espazo ós animais estabulados, para que poidan estirar as patas sen molestar a outros compañeiros de cela, algo que non a todos os gandeiros lles parece ben, porque tal implica ampliar as cortes ou criar menos animais, e iso peta directamente na carteira.
Sen embargo, aquí na Barbanza, hai quen está convencido de que, cantos máis mimos lles deas, mellor se portan, que pasándolle a man polo lombo, a vaca dá máis leite, a galiña pon máis ovos e o porco cría máis touciño. Que o cariño da beneficios e o benestar animal non se limita a limpar as arañeiras do teito dos cortellos ou a renovar a palla dos seus leitos, para que se sintan frescos e limpos, asegurándolles un bo descanso niso que se vén dando en chamar o cow confort. Tamén, como non todo é durmir e engordar, e gústalles gozar dos seus momentos de ocio, temos granxas nas que os animais practican algún tipo de ximnasia, xogan con pelotas adecuadas ó seu tamaño, e cando cansan de xogar e facer deporte pasan pola sala de masaxe, onde uns cepillos automáticos acariñan o seu corpo, peitéanos e apórtanlle un relaxamento que xa para si quixeran moitos dos humanos que pasan o día en tensión fronte a un ordenador ou cargando con un martelo percutor.
O certo é que as vacas de hoxe xa non se ven con aquela cotra de zurro e bosta pegada ás súas ancas, agora non só teñen un veterinario que mira pola súa saúde, senón tamén un nutricionista para controlar a calidade da comida inxerida ou un podólogo que lles fai a manicura.
Está claro que, se o señor Jones, da granxa Manor, non fose tan desatento, como se di que era, e se preocupase máis dos seus animais, non tería que soportar unha rebelión tan sonada como foi aquela, en que porcos, cabalos, vacas e demais moradores dos seus cortellos, galiñeiros e currais se levantaron contra a explotación inhumana do granxeiro, aínda que logo, por problemas que non veñen a conto, a rebelión acabou en nada.
Francisco Ant. Vidal
