Por Pepe de Rocaforte
No relato “Punto de vista” Lucia Berlin propón imaxinar
“Tristeza”, un conto de Chéjov no que un vello explica, en primeira persoa, que
o seu fillo acaba de morrer. A historia do vello faríanos sentir incómodos,
mesmo aburridos, di Lucia Berlin, como se senten no conto os oíntes do relato,
de non ser porque a voz imparcial de Chéjov, contando a historia en terceira
persoa, reviste de dignidade a aquel
home.
A partir de aquí a autora proponnos a posibilidade de
presentar así a muller sobre quen está escribindo: “Son unha muller de
cincuenta e tantos anos, solteira. Traballo na consulta dun médico. Volvo a
casa en autobús. Os sábados vou á lavandería e logo fago a compra”...
“En cambio” –prosegue contando- “a miña historia ábrese
con: «Cada sábado, despois da lavandería e o supermercado, Henrietta compraba o
Chonicle do domingo»”, e supón que o lector continuará a lectura, interesado en
“todos e cada un dos detalles compulsivos, obsesivos e aburridos da vida desta
muller só por estar escrita en terceira persoa”.
Continúa o relato coa descripción desa vida monótona e sen interese de Henrietta ata chegar a este parágrafo final: “Oe un coche que se achega a modo ata os teléfonos. Dentro soa jazz a todo volume. Henrietta apaga a luz e levanta a persiana ó lado da cama, a penas unha regandixa. A fiestra está embazada. Na radio do coche soa Lester Young. O home que fala por teléfono suxeita o auricular co queixo. Pasa un pano pola fronte. Apoiome na repisa fría da xanela e obsérvoo. Escoito o suave saxo de «Polka Dots an Moonbeams». Escribo unha palabra no vidro embazado. ¿Que? ¿O meu nome? ¿O dun home? ¿Henrietta? ¿Amor? Sexa cal sexa, bórroa antes de que ninguén a vexa.”
Continúa o relato coa descripción desa vida monótona e sen interese de Henrietta ata chegar a este parágrafo final: “Oe un coche que se achega a modo ata os teléfonos. Dentro soa jazz a todo volume. Henrietta apaga a luz e levanta a persiana ó lado da cama, a penas unha regandixa. A fiestra está embazada. Na radio do coche soa Lester Young. O home que fala por teléfono suxeita o auricular co queixo. Pasa un pano pola fronte. Apoiome na repisa fría da xanela e obsérvoo. Escoito o suave saxo de «Polka Dots an Moonbeams». Escribo unha palabra no vidro embazado. ¿Que? ¿O meu nome? ¿O dun home? ¿Henrietta? ¿Amor? Sexa cal sexa, bórroa antes de que ninguén a vexa.”
Que maneira tan simple, tan sinxela, de tocarche as
fibras máis sensibles. Non acabas de ler un texto aburrido sobre o
desenvolvemento da vida vulgar dunha muller solitaria, senón que esa persoa
ábrese a ti para dicirche que se está desgarrando, que se está destruíndo, e
ten que escribir para non acabar de se afundir na desesperación. E consígueo só
con este cambio inesperado do punto de vista.
Este relato forma parte do libro “Manual para señoras da
limpeza”, unha ampla escolma da obra narrativa de Lucia Berlin.
Ningún comentario:
Publicar un comentario