CLUBES DE LECTURA

Por Pepe de Rocaforte

     Nunca participei nun Taller ou nun Club de Lectura. Non teño, polo tanto, unha idea clara de como funcionan, nin de con que idea participan nel os seus compoñentes.

    

Imaxino que cando unha persoa entra a formar parte dun deses grupos debe ser porque sente, en primeiro lugar, afección á lectura (e dispón de tempo libre para conversar sobre ela). Supóñolle tamén curiosidade intelectual, interese por compartir os gustos propios e por coñecer os gustos e as opinións dos demais. E, especialmente, unha disposición mental aberta a cantas novas suxerencias sobre lecturas e interpretación das mesmas se lle poidan propoñer.

     Hai tres meses comentei aquí  o que me contara un amigo sobre un pequeno incidente sucedido nun taller de lectura no cal el participaba, cando outro membro do grupo se levantou nunha reunión e marchou ó anunciar o coordinador a intención de lle botar unha ollada a un libro escrito en galego.

     Ben sabemos das resistencias frente ó noso idioma por parte dalgunha xente que considera indigno e falto de interese todo canto á cultura galega se refire. Pero esa é outra historia que hoxe non vou traer a conto. Agora, este sábado pasado, lin no xornal un artigo escrito polo coordinador, ou director (ou o que sexa, porque, xa digo, non estou moito ó tanto), dun Taller de Lectura, no cal refire, con absoluta delicadeza, a polémica xurdida no grupo cando propuxo a lectura dun determinado libro.

     Algúns dos participantes no taller  tiñan “certos reparos” con aquela novela. “Non querían ler outra historia máis sobre o espanto da guerra, sobre ese destino tráxico ó que ciclicamente o ser humano parece abocado” e produciuse entón un debate entre os partidarios de ler libros como o proposto e os que consideraban que compría centrarse en temas de lectura “máis amables”.

     Debo confesar que me sentín perplexo, aínda que tal vez debería mirar con maior indulxencia esas persoas que buscan na lectura unicamente un pasatempo edulcorado sen maior transcendencia, porque ¿vale de moito o caso contrario? ¿Para que lemos libros? ¿Estamos convencidos de sermos mellores persoas por ter unha maior formación cultural?

     Son preguntas que me teño feito máis dunha vez e respecto ás calles teño a cada paso maiores dúbidas. Sobre todo á vista de como anda o mundo entre a xente á que se lle supón un grado superior de cultura.