En certa ocasión, invitado a
unha mariscada en Madrid por mor dun asunto laboral, un dos
comensais, diante dunha fonte de nécoras aseguroulle a Xulio que iso
para el debía ser a comida de cada día, polo simple feito de ser
galego. Sorriu diante da inocente aseveración e estivo tentado de
comentarlle como na nosa bisbarra había unha frase para definir a
pobreza das familias a mediados do século pasado: só comen nécoras.
Tamén se lembrou daquel conto dos rapaces que atoparan unha centola
que lle caera a un camión de marisco en dirección a Madrid, preto
de Becerreá, e como era un becho moi raro naqueles lares,
experimentando ou xogando con el foi dar ó pote do caldo. Cando os
da casa viron aquela cousa vermella no medio das verzas, chamaron ó
boticario, quen, sacándoa para un prato foina papando coa desculpa
de que a estaba analizando para saber se podía darlles permiso para
tomar o resto do cocido.
Temos colgados un feixe de
sambenitos que nos converten nunha especie de raza diferente na
mentalidade dos demais poboadores deste reino, pero de todos eles,
tal vez o máis interesante (ou absurdo) é pensar que habitamos unha
terra de meigas, fantasmas e cousas polo estilo. ¡Santo poder das
lendas!. Para algún forasteiro nós somos algo así como unha panda
de Santa Compaña en que vivos e mortos xogan ó tute e falan dos
asuntos da vida coa mesma naturalidade ca calquera outros veciños en
calquera parte do mundo. Os vivos e os mortos viaxamos no mesmo
autobús e ata vemos xuntos os partidos do Celta, a quen hai algúns
anos acusaban desde a prensa de Madrid de ter unha meiga en nómina
dada a boa racha que levaba. E certamente, unha boa parte deses
atributos son culpa nosa, do moito que presumimos do noso marisco
pero tamén do moito que pregoamos o esconxuro da queimada, pois non
hai beberaxe mellor ca aquela que se acompaña de todo un ritual.
¡Que non sería o gintonic
se os camareiros operasen na barra do bar como un meigo diante da
apócema dun esconxuro!.
E acórdame todo isto despois
de visitar a biblioteca dun dos nosos máis importantes mosteiros,
onde cadramos, o meu fantasioso e barulleiro amigo Afonso e eu cun
grupo de turistas madrileñas, enfermeiras para máis cadras, a quen,
nun momento da visita, dirixíndose á guía preguntoulle polo
“asunto do monxe Guillerme”. Todos quedamos en silencio e á guía
saíronlle as cores para confesar que non coñecía o caso. Daquela
el, atraendo a curiosidade dos presentes, sinalando un dos andeis,
convenceunas de que certo libro, cando entráramos non estaba alí,
porque o espírito do monxe Guillerme andaba estudiando os secretos
de non sei que pedra filosofal. E como adiviñaba que iso non
convencía a ninguén, aínda lles apuntou a un incunable aberto
dentro dunha vitrina: “e é tan lento lendo que cada mes pasa unha
páxina. Contade cantas van e veredes que son tantas como meses do
ano levamos”. Pois ben, tan absurda historia contada a persoas que
pola profesión se sabe que non comulgan con rodas de muíño, aínda
lles fixo acercarse a comprobar cantas páxinas pasaran, e cando
interpelei a unha delas, que como podían nin sequera pensar que tal
podía pasar, afirmoume: “es que en Galicia ya se sabe”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario