Lembro unha tarde de pesca,
cando un veciño me ensinou a recoñecer nunhas nubes a ameaza do
nordés que nos obrigaba a recoller as liñas, ou a unha veciña que
cada mañá, con só mirar para o oeste, pronosticaba para todo o
barrio se se ía poder secar a roupa. Observamos, ou mellor será
dicir observaban os nosos maiores, se o gato lava a cara ou cal é a
frecuencia do canto dos grilos como pronóstico do tempo,
adiantándose coa mesma exactitude, polo menos, ca Meteogalicia. Pero
agora, para esas cousas todos temos unha aplicación no móbil que
ata nos di que roupa habemos poñer sen necesidade de subir as
persianas. E a verdade é que hai unha base científica nestes
pronósticos. Outra cousa moi diferente é cando aquilo que puido ser
algún día unha casualidade é tomado como anuncio premonitorio, e
dáse por certo que se bouran os cans é porque ventan a morte, se o
camiño ule a cera é que se está adiantando ó paso dun cadáver, e
se é martes, e para máis día trece, é mellor non saír da casa.
Destas tamén temos moreas de sinais que se toman ó pé da letra
confundindo a demostración empírica coa casualidade. E aínda que
non sexan acertadas as relacións causa efecto que poidan ter, a
mínima eventualidade converte en evidencia que un corvo grallando
atrae a mala sorte.
Hai pois dous tipos de
presaxios que a ansia por coñecer os camiños do porvir nos fai
confundir, uns que se basean na razón e outros baseados en
casualidades que de tanto repetilas entendemos que teñen unha lóxica
realmente inexistente, pero acollémolas coa mesma fe ca unha análise
de sangue por mor desa necesidade de adiantarnos, de sentirnos
previndos, de coñecer de antemán o noso futuro.
Na literatura abundan exemplos
destes agoiros, que non pronósticos. Cando as bruxas de Macbeth, lle
anuncian que será rei, o que realmente fan é espertar a ambición
tanto nel como na súa esposa. Efectivamente están adiantándose o
futuro, pero cabe preguntarse se as bruxas coñecían ese futuro ou o
incitaban. Asemade, ¿cantas veces o augurio non se narra en pasado,
cando alguén conta que el xa viu, xa presenciou ou xa foi avisado de
que algo malo ía pasar?, pero non dixo nada, nin nada preventivo
fixo, por medo ou por non molestar, co que o vidente xa se converte
en cómplice do mal. ¿Cantas veces non se busca no pasado o sinal do
que se está vivindo?. E con tantos anuncios premonitorios que temos,
e a longa tradición que deles arrastramos, non entendo que non
saibamos poñernos en garda para evitar ese mal, como aquel mariñeiro
da miña infancia evitaba o nordés observando as nubes a pesares de
non saber nada de isóbaras.
Este verán vin, preto de onde
vivo, a un grupo de adiviñas que, armadas cunha ramiña de romeu lle
anunciaban ós viandantes o futuro a troco de non sei cantas moedas,
e o caso é que había moita xente que se deixaba enlear por tan
pintorescas psicólogas; e con elas, igual ca coas bruxas de Macbeth,
cabe preguntarse ¿coñecen elas o futuro ou provócano?.
Necesitamos saber que nos
depara o porvir abríndolle as tripas a un polo, botando as cartas ou
observando os pousos do café, sen ter en conta se o polo comeu millo
ou fariña de penso, se o café era espeso ou se as cartas foron
baralladas tres ou catro veces, porque o misterio do augurio sempre é
máis atractivo que a razón lóxica dun pronóstico.
Ningún comentario:
Publicar un comentario