Por Pepe de Rocaforte
Á parte da información proporcionada pola lectura dos seus libros; gustaríame ter mantido outra relación con este pensador a contracorrente, pero non puido ser. E non puido ser ata o punto de que en certa ocasión, xa próxima a súa morte, me enviou unha carta pedíndome non lembro que datos relacionados cun tío meu, escritor tamén, coma el.
Busquei agora a carta entre a desorde dos meus papeis e non atopei nin a petición de Camilo Gonsar, nin a copia da miña resposta. O que encontrei, supoño que como advertencia para non poñerme a perder o tempo en buscas inútiles, foi o sobre no que debería estar a carta que o escritor de Sarria me enviara, pero dentro non había ningún outro papel.
¿Que fixen entón? Pois o mellor que se me podía ocorrer: poñerme de novo a ler os libros de Gonsar, ós cales había tempo que non lles botaba unha ollada, e a cousa serviume ademais para tomar conciencia de pésimo lector que eu son.
Así por exemplo, no libro “Relatos Completos 1961-1995”, no capítulo titulado “Viaxe ao fondo do aseo público” atopeime cun texto que se me borrara por completo da memoria. O relato empezaba así: «Entrei en Nova York nun céntrico urinario publico, non só urinario [e] atopeime [...] nun longo corredor cunha serie de pequenos compartimentos sen portas a unha e outra beira, cada un deles ocupado por un cabaleiro en crequenas e cos pantalóns baixados, como era natural, pois estaban a facer as súas necesidades maiores á vista de quen quixese contemplalos».
Esa breve historia tróuxome á memoria a lembranza un tanto imprecisa de outro texto que me semellou podelo encontrar nalgún libro de Papini. Empecei a buscar en “Gog” onde me parecía máis probable ver algo relacionado con temas deste estilo e, efectivamente, aí estaba, no capítulo titulado “A. A. e W. C”: «A existencia dos comedores públicos é a proba máxima de que o home non saíu aínda da fase animalesca [...] O feito de que a mente humana non asociou aínda manduca e defecación mostra a nosa chocalleira insensibilidade[...] Na miña casa suprimín hai tempo o costume das comidas en común. Nos corredores hai portas pechadas cun cartel enriba onde aparecen as dúas letras A.A. Todos os hóspedes saben que alí dentro, a calquera hora, hai comida e bebida. Son cuartiños pequenos, pero luminosos, cunha soa mesa e unha cadeira única. O que ten fame entra alí e encérrase. Cando se farta sae, sen ser visto, e volve ás súas ocupacións. Ou ó seu vagar»...
Certo que a miña memoria conservaba a historia en sentido contrario. Para min aquel discurso de Papini debía ir por outro camiño. Algo similar, pero ó revés, como cando unha asociación cultural, sociedade, empresa mercantil, política, ou cousa polo xeito, daba un banquete para celebrar un éxito comercial, político ou cultural. Neste caso os convidados deberíanse sentar arredor dunha enorme mesa de xantar ovalada, onde todas as cadeiras terían un pulsador no asento que, ó lle dar a un botón, o asentadoiro abríase e permitía que o comensal fixese a evacuación necesaria sen ter que abandonar para nada o seu asento frente ós apetitosos pratos do xantar.
E chegado aquí decátome de que este fermoso relato está empezando a se prolongar excesivamente, así que considero conveniente deixalo e, en todo caso proseguir outro día con el, despois dunha nova investigación que, polo que levo atopado de momento, me parece bastante prometedora.
Ningún comentario:
Publicar un comentario