Cando Ana Kiro cantaba aquilo de Casadiña de tres días/ xa levaches unha tunda./ Se cho saben as solteiras/ xa non se casa ningunha./ era un tempo no que prevalecía aquilo de a casada casa quer, pero non como aspiración de propietaria, senón como reclusión. Ata no instituto tiñan as rapazas unhas clases de labores domésticos para non importunar ós futuros maridos. Elas eran a coidadoras de vellos e nenos, ou a que lle traía as zapatillas ó esposo cando chegaba á casa. O que non se conta na canción é por que a casadiña levou esa tunda celebrada tan graciosamente, algo que, hoxe en día non creo que se lle ocorra cantar a ninguén.
O malo é que aquelas casadiñas, convertidas en servidoras sociais, cando chegaban a vellas tiñan que conformarse coa pensión do esposo ou a de viuvez para que alguén as coidase a elas. Pero agora a muller quere casa para vivir, pero tamén traballar na profesión que ela elixiu, con todos os dereitos que iso implica no presente e para o futuro, e faise necesario que alguén cubra as funcións que noutrora cumprían súas nais e avoas: coidar da casa, de crianzas e anciáns. Uns servizos de primeira necesidade cando os colexios empezan ás nove e o horario laboral ás oito, cando chegan as vacación de Nadal, de verán ou de primavera, pero as oficinas, talleres e conserveiras non pechan.
Estes servizos de atención e coidado, tanto de maiores como de crianzas, son imprescindíbeis, e por iso demandados como de primeira necesidade pero non sempre cobren todas as perspectivas que o usuario demanda ou hai que pagar por eles tanto que non chega a pensión do demandante.
Hai colexios con axudas públicas, que se ben non cobran matrícula, impoñen a maiores o uniforme e o material escolar que se ha de mercar na tenda do colexio, co que xa non é tan gratuíto como nos anuncian. Os maiores teñen residencias, pero onde non che piden a pensión completa e algo máis, só teñen praza a quilómetros de distancia de onde o residente ten amigos e familiares, provocando o desarraigo da persoa no momento máis crucial da súa vida. Con estas perspectivas os servizos sociais son máis un negocio ca un servizo para axudar a levar con dignidade e dentro da normalidade nesa difícil etapa da vida. Dirán que sempre lles queda a Sirenia de Google ou algunha outra asistente virtual, que se ben non che fai a cama pode darche leria.
E é que nada é barato cando hai demanda, cando se trata de dar acubillo e prestar coidados; mais, aínda que escasos, hai exemplos que desdín estas trabas, como en Mazaricos, un concello, segundo nos contan, con cinco Casas do Maior, que só pagan, se o desexan, a comida. E se este concello pode, ¿por que non o copian concellos moito máis ricos e poboados?
Se pasar unha noite nun albergue de peregrinos custa dez euros, trescentos euros ó mes, e nunha pensión de Vigo por menos aínda tiñan cama cada un dos seus vinte e dous hóspedes durante todo o mes, dáme a impresión de que os Servizos sociais deixan de ser sociais cando son subcontratas pensadas como negocio para quen os xerenta. Ou unha mala xestión de quen os financia.
Francisco Ant. Vidal
(Este artigo foi publicado na sección Lingua Proletaria, na edición de Barbanza de La Voz de Galicia).
Ningún comentario:
Publicar un comentario