O pelo, símbolo de vida e vigor

Só unhas pequenas notas para lembrar o uso simbólico do pelo, que por ser a súa perda unha manifestación do paso dos anos, convértese en símbolo de vida e vigor, e así como o ancián perde a fortaleza física ó tempo que perde o cabelo, xa na Biblia, Sansón perde a súa forza no intre en que Dalila lle corta o pelo, e asemade perde a capacidade intelectual para liderar ó pobo israelí, que só recupera cando o pelo lle volve medrar.

 E sempre, na idade máis fértil é o pelo unha das características físicas da persoa, tal e como se ve na maioría das obras literarias, sobre todo no caso referido ás mulleres.

Os sacerdotes exipcios rapaban a cabeza como símbolo de submisión ós seus deuses. Isis corta uns rizos do seu cabelo en sinal de loito cando morre  Osiris, pois tamén neste caso, tal feito vai simbolizar a perda da capacidade de liderar.

E finalmente, se o pelo nacido da cabeza simboliza a sabedoría e o medre intelectual, o suorento ou cheirento das axilas é usado como ingrediente principal de apócemas ou beberaxes para meigallos.

E mentres o pelo da cabeza é unha das ofertas máis estendidas entre as mulleres ás súas Virxes protectoras en moitos santuarios galegos, as bruxas non teñen pelo nas partes pudendas, por infecundas que elas son.

O sol nas montañas

        

Sempre se pide aquilo que escasea, porque o que abunda xa o temos, e nos Ancares, onde os invernos son máis duros ca noutros sitios, o sol é un ben desexado, e simbolicamente representado para invocar os seus benévolos raios, por iso nos fixamos hoxe nesta rosácea e tetrasquel que adornan e protexen simbolicamente algunhas propiedades da bisbarra.

            Tense escrito moito sobre a simboloxía real das rosáceas, como símbolo cósmico, tal vez un dos símbolos máis repetidos no noso país, interpretado como unha representación da grandeza do universo, que desde un só punto, repetindo unha e outra vez a mesma forma circular en distintas direccións pode estenderse ata o infinito, outras veces, cando se representa nun edificio relixioso (no románico sobretodo), interprétase como a figura de Cristo como centro do universo e todo o abranguido por El, ata esta máis indicada para este caso en concreto, como representación do sol estendendo os seus raios para chegar a todos os puntos. Como queira que sexa, das rosáceas habemos de falar moitas veces nas distintas ocasións en que se representa.

            Atopamos pois esta singular incrustación dunha rosácea nun hórreo de Navia de Suarna, e tamén en Navia esa outra rosácea que alguén puxo nunha porta, e por iso nesta ocasión, a asociamos ó sol, tras ver, preto destas esoutra gravación nas madeiras dun piorno do Piornedo, onde sobre un tetrasquel, aparece un sol con rostro humano pero triste, unha clara invocación a un ser solemne, polo de serio, pero tan necesario que aí está, formando parte do hórreo, invocando a súa luz e calor.