OS ESTORNIÑOS

Por Pepe de Rocaforte

  

   No relato titulado “Volver ó fogar” Lucia Berlin empeza contando como todas as tardes, unha media hora antes de escurecer, os corvos acoden desde todos os puntos do pobo a unha árbore enfrente da súa casa despois de varrer o ceu voando en círculos.

     Este texto fíxome lembrar os nosos bandos de estorniños nas súas evolucións, veloces puntos negros en formacións compactas que tan pronto se esvaecen ó lonxe como reaparecen en reviravoltas inesperadas cando o ceu empeza a adquirir a cor das súas plumas nestas tardes pinchadas pola friaxe invernal.

     Nun primeiro momento pensei que “corvos” sería unha tradución errónea. Logo supuxen que a escritora norteamericana tal vez non sabería ben a que especie pertencían aquelas aves que se pousaban na árbore diante da súa casa. Ou ben podíase tratar dunha caste de corvos diferentes dos de aquí.

     En fin, sexa como sexa, fíxome lembrar de cando empecei a me fixar nas evolucións aéreas dos estorniños, hai anos xa, en Tarragona, véndoos chegar por milleiros nas tardes de outono sobre o mar, cara ó Balcón do Mediterráneo, para írense asentar nos plátanos da Rambla, entre a follaxe dourada que empezaba a caír, no medio dun escándalo de rechouchíos e acrobacias de Príncipes Cantacuzenos en voos sen motor.

     Xa á noitiña compría camiñar con coidado polos paseos para non ser vítima dos seus excrementos corrosivos que enchían de porcallada os coches aparcados debaixo, e para espantalos a policía municipal disparaba ó aire cartuchos sen balotes que os facían erguer de novo o voo nun algareo alporizado, máis breve desta volta, sobre as vías do tren e o anfiteatro romano, para regresar pouco despois o mesmo punto de onde os fixeran fuxir.

     De tanto admirar as súas acrobacias pensei en escribir un relato sobre eles, pero non se me ocorría cousa ningunha ó xeito e deixeino. Despois comprobaría que houbo máis escritores que, de maneira máis ou menos marxinal, se ocuparon do tema, desde Garcilaso, na súa Égloga Segunda: ...entonces siempre, como sabes, anda / de estorninos volando a cada parte / de acá y de allá la espesa y negra banda... ata algún escritor galego, Manolo Rivas, paréceme, aínda que agora mesmo non estou moi seguro. Así que ¿para que insistir no tema?