.-.

A cor do diñeiro

Peto de ánimas en Castriz (Santa Comba)

         

   

Acompañando ó amigo Afonso por terras de Soneira encontramos este Peto de Ánimas, nunha estrada que algunha vez foi o nexo de unión entre pescos e labregos, cruzando o concello de Santa Comba, no lugar de Castriz. Tal vez un camiño outrora común para os penitentes da Compaña, por iso este monumento que lembra o que vén detrás da vida. Son só dúas ánimas de fasquía feminina, e non é a primeira vez que atopamos esta discriminación por sexo no purgatorio, como se os varóns deste mundo non tivesen dereito a exculpar os pecados (¿ou será que xa non os teñen?). Dúas ánimas de rostro sereno, resignadas a agardar, que non sei por que me lembraron a unhas persoas que o día antes vin na sala de espera do ambulatorio. Tamén alí sufrindo caladamente e resignadamente o seu purgatorio, só que aquelas eran de carne é óso.
E como dato curioso deste peto, cuxo esmoleiro xa foi violado non se sabe cando, as moedas aí permanecen oxidándose e cubríndose de po , depreciadas porque para viaxar pola eternidade, a pesares do que dicían os gregos, non se necesita carteira nin moedeiro.

POLAS ILLAS GREGAS

Por Pepe de Rocaforte

     Moitas veces soñei a illa de Ítaca, pequena e de pouco altor, máis amada dos deuses que Lesbos a suave, a selvática Zaquinto, ou a rochosa Quios, produtora de bo viño segundo o poeta clásico. Cos ollos da mente abarquei desde o monte Nérito, escaso promontorio, toda a súa extensión. Parei no altiño de Hermes, sobre o porto, co sol a se acochar detrás de Cefalonia e a tona do mar coma un espello de ouro baixo os seus últimos raios. Adiviñei a ubicación do altar dedicado ás Ninfas á entrada da cidade. E a fonte de Aretusa, ó abrigo da Rocha do Corvo. E a enseada de Forcis coa súa curva rotunda, case cerrada sobre si, como San Martinho do Porto en Portugal. E nada máis, porque alí non hai nin palacios nin templos para atraer ó pouco probable visitante.

     Pero agora esquézome de Ítaca e de Homero para baixar a unha máis prosaica realidade e aconsellar a algún posible lector con idea de se desprazar a Grecia por se, entre as moitas posibilidades que se lle ofrecen, se decide por un pequeno e en principio non moi caro cruceiro polas illas de Hydra, Poros e Aegina.

     Non se lle ocorra eso, amigo. En primeiro lugar porque vai facer o periplo nun barco tan abarrotado de xente que moita dela deberá ir de pé toda a travesía ou, todo o máis, sentado ou deitado no piso da cuberta. E se se anima a xantar no barco deberao facer nunhas mesas onde os comensais teñen que se “acomodar” coma sardiñas en lata, case sen poder despegar os brazos do corpo para manexar os cubertos.

     Xa en Hydra, a primeira illa a visitar, tampouco se lle ocorra aceptar a proposta opcional dun pequeno percorrido turístico a pé polo lugar. O único que se me vén á cabeza para cualificar este percorrido é dicir que é unha estafa. Para facerse unha idea: en Hydra están prohibidos os vehículos de motor. Todo o máis, quen leve equipaxe, pode alugar un burro ou un cabalo, hainos abondo no porto. Pero ó dicir que non están permitidos os automóbiles xa se farán unha idea da escasa extensión da illa. Andando pódese percorrer enteira en pouco máis dunha hora. E sen necesidade de guía ningún.

     En Egina tamén se lle ofrecerá ós turistas a posibilidade de dúas visitas opcionais: ou ben unha panorámica da illa, ou ben o desprazamento ó mosteiro de San Nectario e ó templo de Afaia, que forma un “triángulo sagrado” cos de Poseidón, no cabo de Sunión, e o Partenón de Atenas, seica trinta anos máis moderno. Escollín esta última opción e alá subín nun autobús renqueante, no cal non se oían as explicacións da guía, os cintos de seguridade estaban estragados e os asentos nun estado máis ben deplorable. Polo que me comentaron, ós que fixeron o percorrido panorámico sucedéronlle tres cuartas partes do mesmo.

      Así as cousas, de Poros xa non vou falar. E se no futuro se me ofrece a posibilidade de volver viaxar a algunha illa grega teño claro que me decidirei por Ítaca, onde segundo conta Javier Reverte en “Corazón de Ulises” non hai practicamente ningún atractivo dos que se utilizan para atraer os turistas que, naturalmente, alí case non chegan.

.-.

O paraugas universal

FRANCO THE GREAT

Por Pepe de Rocaforte

            Se a alguén se lle ocorre ir pasar uns días en Nova York e un domingo pola mañá non sabe para onde tomar, recoméndolle ir dar unha voltiña pola rúa 125 en Harlem, tamén coñecida como Avenida Martin Luther King. Alí poderase encontrar cunha das lendas vivas de Harlem: Franco O Grande, Franco The Great, un homazo de considerable estatura, negro, xa maior, con sombreiro e gafas de sol, xuvenilmente vestido de pantalón e chaqueta vaqueira.

           E se o paseante dominical se achega a falar con el, logo dun abrazo cordial, Franco informarao coa maior seriedade do mundo de que é galego. Moreno, pero galego, parente do xeneral Franco, aquel tipo pequeniño e rechoncho que mantivo a España debaixo da súa bota militar durante case corenta anos de amarga memoria. O home ten a súa retranca e desenvólvese con soltura na arte de ser simpático e facerse querer. O obxectivo é naturalmente vender mellor os seus cadros, pero agradéceselle igual o comportamento.

           Franco (The Great), pintor, autor de grafittys, muralista, coñecido como “O Picasso de Harlem”, vénse dedicando desde hai anos a realizar murais e pintadas na rúa, particularmente na 125, como digo, onde instala todas as mañás de domingo, frente ó Teatro Apolo, de onde saíron tantas figuras da música negra (Michael Jackson, entre outros), uns taboleiros coas súas obras pictóricas á venda.

        A razón de montar a tenda en domingo débese a que nese día os establecementos comerciais da rúa están cerrados e teñen baixadas as persianas metálicas, transformadas por Franco en obras de arte, facéndolle así posible ós paseantes admirar as obras en gran tamaño das que el é autor.

       Franco, en realidade natural de Panamá, de nome Franklyn Gaskins, leva máis de cincuenta anos instalado en Nova York, onde acadou popularidade e amizade con xente como Nat King Cole ou Cassius Clay, a quen pintou, e é hoxe unhas das atraccións turísticas do barrio onde se instalou de mozo.

              As reproducións de algunhas das súas obras na rúa 125, feitas por min, non teñen un mínimo da calidade esixible, pero se alguén quere velas mellor fotografadas e ó mesmo tempo poñerse en contacto co artista sen necesidade de se desprazar a Harlem, pode picar esta páxina  e ver o que hai.