POLAS ILLAS GREGAS

Por Pepe de Rocaforte

     Moitas veces soñei a illa de Ítaca, pequena e de pouco altor, máis amada dos deuses que Lesbos a suave, a selvática Zaquinto, ou a rochosa Quios, produtora de bo viño segundo o poeta clásico. Cos ollos da mente abarquei desde o monte Nérito, escaso promontorio, toda a súa extensión. Parei no altiño de Hermes, sobre o porto, co sol a se acochar detrás de Cefalonia e a tona do mar coma un espello de ouro baixo os seus últimos raios. Adiviñei a ubicación do altar dedicado ás Ninfas á entrada da cidade. E a fonte de Aretusa, ó abrigo da Rocha do Corvo. E a enseada de Forcis coa súa curva rotunda, case cerrada sobre si, como San Martinho do Porto en Portugal. E nada máis, porque alí non hai nin palacios nin templos para atraer ó pouco probable visitante.

     Pero agora esquézome de Ítaca e de Homero para baixar a unha máis prosaica realidade e aconsellar a algún posible lector con idea de se desprazar a Grecia por se, entre as moitas posibilidades que se lle ofrecen, se decide por un pequeno e en principio non moi caro cruceiro polas illas de Hydra, Poros e Aegina.

     Non se lle ocorra eso, amigo. En primeiro lugar porque vai facer o periplo nun barco tan abarrotado de xente que moita dela deberá ir de pé toda a travesía ou, todo o máis, sentado ou deitado no piso da cuberta. E se se anima a xantar no barco deberao facer nunhas mesas onde os comensais teñen que se “acomodar” coma sardiñas en lata, case sen poder despegar os brazos do corpo para manexar os cubertos.

     Xa en Hydra, a primeira illa a visitar, tampouco se lle ocorra aceptar a proposta opcional dun pequeno percorrido turístico a pé polo lugar. O único que se me vén á cabeza para cualificar este percorrido é dicir que é unha estafa. Para facerse unha idea: en Hydra están prohibidos os vehículos de motor. Todo o máis, quen leve equipaxe, pode alugar un burro ou un cabalo, hainos abondo no porto. Pero ó dicir que non están permitidos os automóbiles xa se farán unha idea da escasa extensión da illa. Andando pódese percorrer enteira en pouco máis dunha hora. E sen necesidade de guía ningún.

     En Egina tamén se lle ofrecerá ós turistas a posibilidade de dúas visitas opcionais: ou ben unha panorámica da illa, ou ben o desprazamento ó mosteiro de San Nectario e ó templo de Afaia, que forma un “triángulo sagrado” cos de Poseidón, no cabo de Sunión, e o Partenón de Atenas, seica trinta anos máis moderno. Escollín esta última opción e alá subín nun autobús renqueante, no cal non se oían as explicacións da guía, os cintos de seguridade estaban estragados e os asentos nun estado máis ben deplorable. Polo que me comentaron, ós que fixeron o percorrido panorámico sucedéronlle tres cuartas partes do mesmo.

      Así as cousas, de Poros xa non vou falar. E se no futuro se me ofrece a posibilidade de volver viaxar a algunha illa grega teño claro que me decidirei por Ítaca, onde segundo conta Javier Reverte en “Corazón de Ulises” non hai practicamente ningún atractivo dos que se utilizan para atraer os turistas que, naturalmente, alí case non chegan.