Por Pepe de Rocaforte
Por máis que a experiencia se repita,
non deixa de sorprenderme sempre o modo en que no pensamento se nos van
enlazando uns temas con outros ata levarnos, moitas veces por curiosos e/ou
estraños camiños, desde un punto de partida determinado a outro de chegada ó
cal non se lle atopa ningunha relación co do tema inicial da cadea.
Sucedeume o outro día cando ó pensar
no escritor armenio-estadounidense William Saroyan, me veu á cabeza o título
dun libro de contos seu, “O meu nome é Aram”, para desde alí dar un brinco ó
famoso e fermoso documental de Robert J. Flaherty, do ano 1934, “Homes de Aran” (Por certo, o ano pasado
percorrendo o litoral occidental de Irlanda, sentín unha certa decepción cando
me mostraron a Illa de Aran, a cousa de tan só dez quilómetros da costa, cando
a imaxinaba lonxe, perdida no medio do mar alto e tenebroso).
Mais prosigo: o recordo do documental
de Flaherty, despois do paso obrigado por “Nanuk o esquimó” e
por “Moana”, ambas do mesmo director, (non confundir o filme de 1923 coa
recente película de Disney), tróuxome forzosamente este outro título á cabeza:
“O carro e o home”, documental de
Antonio Román, segundo guión de Xaquín Lorenzo.
Ata aquí todo moi lóxico e previsible.
Pero o posterior salto ás “Apariciones en Galicia”, de José María Castroviejo,
xa me resulta un pouco máis difícil de explicar. Aínda que sobre este novo
tema, se non lle parece mal a quen ata aquí teña chegado na lectura, vouno
deixar para unha próxima semana.
Volverei agora, en cambio, sobre o
caso da semana pasada: o encontro de William Saroyan e Kalouste Gulbenkian en
Lisboa. Posto que no texto citaba o libro de Saroyan “Cartas desde a rúa
Taitbout”, ocorréraseme ilustralo cunha imaxe do autor nun selo de correos,
pero sen me decatar collín outra fotografía e así saíu a cousa. Agora pénsoo e
non sei como consideralo. Se se tratou dun acto falido e funcionou a
auto-censura para evitarme a caída no “chiste fácil”: carta, franqueo, que
agora confeso.
Ningún comentario:
Publicar un comentario