UNHA TARDE EN LINDOSO

Por Pepe de Rocaforte

Subindo río arriba, de Ponte da Barca a Lindoso, os trinta quilómetros de estrada están en boas condicións, ben distintas de cando os percorrín anos atrás. Pero o río xa non é aquel, cantareiro entre penedas, escoltado polo verdor de freixos e ameneiros. Non é só que non poida bañarme dúas veces no mesmo río, é que as pedras desde onde me mergullaba tampouco se ven xa, asolagadas no fondo escuro.

            E pola contra da mellora da estrada, nos hórreos, erguidos como exército asaltante do castelo roqueiro de Lindoso, o deterioro é a cada paso máis evidente. Tal vez sexa máis importante mellorar estradas que conservar unha formación de “espigueiros” coma esta. Un vello do lugar, con quen botei unha tarde a falar á sombra dos algarrobos, na explanada ó pé do castelo, contábame os seus problemas familiares. A súa muller era moi mandona, a pouco de casar xa empezara con imposicións. Dunha vez tivera con el unhas palabras máis altas que outras por causa da sogra. El calou. «Eu son tranquilo, non me gusta discutir». Calou e pola mañá, pé ante pé, colleu camiño de Lisboa, sen dar un chío, sen lle falar a ninguén da determinación que acababa de tomar.

            En Lisboa botou uns dez anos. Traballaba de camareiro no café dun señor moi bo, algo paisano seu, que lle deixaba durmir no local, debaixo do mostrador, e lle daba unha tarde libre, non lembro se á semana ou ó mes. Nesas poucas horas de folga paseaba polas rúas lisboetas e admiraba aquel prodixio de edificios e de xente. Unha vez, ou dúas, montou no eléctrico e foi ós Jerónimos e deu un paseo pola beira da torre de Belem. «Aquelo é xiro, non esto».

Pasado o tempo, que todo o calma, a saudade fíxoo volver á casa. Non cumpriron explicacións, os fillos medraran, a muller acomodouno no vello cuarto de matrimonio e reanudouse sen trauma a vida interrompida dez anos atrás.

  

     Pero outra vez aconteceu o de antes. A muller era moi mandona. Os cartos traídos de Lisboa alá se foran gastando. Un día o home foi levar unha vaca ó boi. Non sei ben que problemas tivo, explicoumos, pero non llos acabei de entender. De volta na casa a muller armoulle unha das boas pola súa mala cabeza. El calou e non se defendeu. «Eu son moi tranquilo, non gosto de controversias». Calou e ó día seguinte pegou outra volta camiño de Lisboa sen unha palabra de despedida. «A min nunca me gostou discutir».

            Agora xubilárase e regresara unha vez máis ó abeiro do fogar coa súa pensionciña acadada a por de anos de balcão. Así e todo, Lisboa sería xira, pero para vida tranquila, cando un vai vello, non hai coma a da casa propia na aldea.

P.S. Esta semana ando un pouco vago e tomei a colaboración dun texto que escribín alá a mediados dos anos noventa. Desculpen vostedes.