xoves, 13 de decembro de 2018

DICIONARIOS, TELÉFONOS MÓBILES E OUTROS TEMAS


Por Pepe de Rocaforte
  



            Estabamos o outro día uns amigos dándolle voltas a unha desas lerias intranscendentes na que non acababamos de nos poñer de acordo. Neste caso, se non lembro mal, o asunto trataba sobre o lugar onde está enterrada a raíña Bárbara de Braganza, ou Bragança.

Chegados a un certo punto, botamos man dos respectivos teléfonos móbiles para ver se o señor Google nos facilitaba a información requirida, momento no cal me veu á memoria un parágrafo, non lembraba se de “Andanzas y visiones españolas” ou de “Por tierras de Portugal y España”, no cal facía Unamuno un dos seus curiosos e atinados comentarios, ó cal lle atopei relación co caso da nosa conversa.


Busqueino nada máis chegar á casa e aquí llo sirvo a vostedes. Está en “Por tierras de Portugal y España”, no capítulo dedicado a Trujillo, e di así: «No casino mostráronnos primeiro a biblioteca (...) cuxo catálogo podería facer de memoria despois de lle ter botado só unha ollada. O inevitable Dicionario Enciclopédico, que sirve para dirimir as cuestións con apostas; a colección de Autores Españoles de Rivadeneyra e os volumes de dúas ou tres desas chamadas bibliotecas, xeralmente ilustradas, que se publican en Barcelona». Sen comentario.
Pero no repaso unamuniano á busca desta cita atopei outros fragmentos que darían excelente tema para algunha outra reflexión. Por exemplo, no mesmo libro, capítulo dedicado a Guarda (de Portugal): «Viaxar en compañía non é viaxar, pois quítalle á viaxe o seu máis íntimo encanto: a soidade. ¡Non coñecer a ninguén! ¡Non ser coñecido!»
En “Andanzas y visiones españolas”, capítulo titulado “Camino de Yuste”: «O romeiro ou peregrino medieval coñecía moito mellor o país porque viaxaba máis que un turista moderno (...) Hoxe o camiño é un puro medio (...) Daquela o interesante, o vivo, era o camiño (...) Hoxe é un puro medio e vaise devorar ou suprimir no posible, atento só ó fin da viaxe».

Aquí veume á memoria outro recordo: o de cando fixen o Camiño de Santiago e as impresións recibidas naqueles vinte e oito días de camiñata desde Saint-Jean-Pied-de-Port ata Compostela, nos que, como dicía Unamuno, o importante era o camiño e as xentes e as paisaxes e as poboacións que se che abrían ó longo del. Esa viaxe, ese camiño, foi unha das experiencias máis inesquecibles da miña vida. E, dentro del, aqueles momentos valiosos nos que, sentado a soas nunha beira da estrada, parabas a descansar, perdido en meditacións de non pensar en nada, en silencio e harmonía co mundo arredor de ti.
Pero esta, naturalmente, é outra historia.


Ningún comentario:

Publicar un comentario