¡QUE TEMPO TAN FELIZ!

Por Pepe de Rocaforte

     

       Volvía un pouco canso de seguir as evolucións do xentío, entre os melodiosos arpexios dos cada vez máis numerosos músicos de rúa case afogados nas beiras das enxurradas deambulatorias que nestas datas asolagan prazas e avenidas, os cidadáns de centro comercial en centro comercial, ansiosos, urxidos pola necesidade da compra superflua, ou tan só matando o tempo na contemplación da cantidade de cousas innecesarias que temos á disposición dos nosos petos.

            En fin, viña un pouco canso, como digo, e decidido a afastarme por algún tempo do tumulto achegueime ó parque Carlos Casares, aínda a risco de ter que soportar as florituras musicais do gaiteiro que só sabe tocar “A saia de Carolina” ó pé da Torre de Hércules, alí ó lado.

            Non se encontraba no seu posto o gaiteiro e a zona estaba silenciosa. Tan só ás costas do banco onde me sentei había un par de estorniños a rechouchíar das súas cousas mentres petiscaban na herba aquí ou acolá en busca dalgún verme apetecible.

            “Oe, ¿ti sabes se en Vigo”, dicía un, “con toda esa luminaria que alá montaron para estas festas, terán tamén as árbores dos parques acuguladas de lucería, como algunhas das de por aquí?” “Home, pois non cho sei”, respondíalle o outro, “non voei por alá desde xa hai tempo”. “É que no caso de teren as árbores ben iluminadas, con ese derroche do que seica fai ostentación o señor Caballero, débese sentir polas noites unha caloriña nelas coma se estiveses á beira dun forno. ¡Que gusto poder durmir así! ¿A ti non che mete cobiza?” “Cala, cala, que eu con tanta iluminación levo case un mes que non teño modo de pegar os ollos para poder durmir sequera un pouqueniño. Non sabes ben as ganas que teño de que rematen dunha vez todas estas festas”. “¡Ai, que repunante te me estás facendo!”. “Pois tal como cho digo”.

            Naquel momento, coas sombras do solpor a avanzar desde o fondo da ría, apareceu no ceu un bando de estorniños en evolucións aeronáuticas, similares ás da xente de quen eu me viña de afastar, pero máis vistosos e chamativos.

            “Oe, paréceme que eses son os do teu bando”, ergueu o bico o que falara primeiro. “Pois tes razón: son os meus. Voume alá con eles”. “Que durmades ben logo”.

            Eu fiquei a soas, coa única compaña do paxaro frioleiro, na escuridade a cada paso máis espesa. E máis silenciosa, graciñas sexan dadas a quen corresponda.