LUME NOS CUMES

Por Pepe de Rocaforte

O incendio que asolou ó longo destes días pasados os cumes de Gran Canaria fíxome lembrar unha excursión feita cun grupo de amigos de Telde ó Parque Natural de Tamadaba, no extremo occidental da illa, hai xa dezasete anos.

A visión na tele dos piñeiros convertidos polo lume en negros tizóns entre as penedas grises tráeme á memoria algúns detalles daquela excursión dun fin de semana do mes de marzo do ano 2002, empezando pola primeira parada ó pe da Cruz de Tejeda para abarcar a extensión de verdor en descenso cara un mar, aínda azul claro a primeira hora da mañá, sobre o cal se elevaba ó lonxe o pico do Teide, recortado con nitidez contra o ceu no centro da illa de Tenerife, case esvaída aínda na bruma matinal.

Seguindo camiño para Artenara, onde iamos tomar un piscolabis e visitar a ermida de “La Virgen de la Cuevita”, a patroa dos ciclistas, chamoume a atención un cartel indicador que, entre varias direccións, sinalaba o desvío a Coruña. Daquela non seguín esa dirección, pero volvín máis adiante, levado pola curiosidade de ver como sería a localidade con ese nome.

En realidade o lugar pouco máis era que catro casas á beira da estrada. Un vello con quen parei a falar, contestando á miña pregunta sobre o nome da localidade, díxome que non sabía porque llo puxeran. “Cando eu nacín xa se chamaba así”, respondeume. Tempo andado o señor Google explicaríame que, no ano 1545, un colono chamado “García de La Coruña”, criador de gando, dirixira unha petición ó gobernador Alonso del Corral solicitando dez fanegas de terra de sementeira no barranco da vila de Santiago de Gáldar. É de supoñer que el mesmo lle poría ó sitio o nome da súa cidade de orixe. Tamén puiden saber que con este apelido Coruña seica hai actualmente 560 persoas, das cales 332 residen en Gran Canaria.

Pero volvendo a aquela excursión do ano 2002, debo rematar contando que logo dun longo e feliz día pasado baixo a sombra dos piñeiros, co silencio a penas alterado polo borboriño dun vento suave entre o arboredo, á tardiña, de regreso de Tamadaba, despois de pasar o día enteiro sen cobertura no móbil, vin dúas chamadas perdidas do meu fillo. Chameino para ver o que lle podía ter pasado e informoume da morte, o día anterior, de Carlos Casares.