Por Pepe de Rocaforte
A Feira do Libro da Coruña abriuse este ano coa presentación dunha nova obra de Xosé Manuel Del Caño, da que hai quince días demos unha breve información aquí, e da cal me chamou a atención o título, con todo o aspecto de ter sido buscado precisamente para eso: para chamar a atención do posible comprador.
Agora, rematada a lectura do rechamante “Un tiro para Méndez Ferrín”, podo dicir que o autor dános bastante máis que unha provocación neses pequenos relatos un pouco á maneira de Castelao. Como el mesmo explica nunhas palabras previas: “Retrincos sen Castelao”. Trátase este volume, dinos, dunha colección de situacións, anécdotas e pequenas historias que inicialmente formaban parte de entrevistas, reportaxes e outros textos publicados na prensa, ou en libro, de onde no seu día as eliminara, e entre os cales resaltaría para min “Paisaxe con figura, Antón Tovar”, “A caixa das lambetadas de Chano Piñeiro”, “Pura e Dora Vázquez, unha irmandade poética”, e, particularmente, “Carlos Casares fronte ó maleficio de marzo”.
Precisamente este texto chamoume a atención en particular por atopar nel a información de algo para min descoñecido ata hoxe, e que non casa moito coa sona de figura irreprochable, simpática e afable, atribuída á persoa do escritor limiao. «A revelación», escribe Del Caño, «faina Isaac Díaz Pardo nun libro de conversas. Sostén que as diferencias entre Francisco Fernández del Riego e Carlos Casares foron totais: “Carlos, ata que botou fóra de Galaxia a del Riego non parou. Foi tensando as cousas ata que Paco del Riego dixo: ‘pois marcho’, e deixou de colaborar con Galaxia. E Casares morreu cun remordemento tremendo (...), segundo Díaz Pardo, porque del Riego ‘rematou rexeitándoo nun acto’. Cando lle fan a homenaxe de Vigo a Paco del Riego, Casares quixo participar no evento e del Riego dixo: ‘Non, se vén el ao acto, non vou eu!’ E ao día seguinte morreu Casares».
Confeso que o meu trato con Carlos Casares foi moi escaso. Con Del Riego tiven algo máis de relación, a suficiente para ver nel un home cordial, cheo de amabilidade, o que non me pareceu atopar en Casares, máis ben distante, frío, o que me fixo pensar que a miña persoa non lle interesaba en absoluto e non trataba de disimulalo. Despois, para min, pensaba: ti o que tés é envexa, gustaríache escribir tan ben coma el, pero non podes, non sabes. Quererías ter o éxito que ten el, pero es incapaz, nunca chegarás a ser un autor coma el. Nin sabes nin podes, nin contas cos apoios con que el conta.
E para compensar a miña inferioridade literaria, atribuíalle uns aires de superioridade despectiva que ninguén máis ca min ata entón parecía ter descuberto. Pero logo pensaba que me estaba pasando sen ningún motivo e volvía tratar de me convencer a min mesmo, única persoa que coidaba atopar nel aquel carácter: neno, o teu non ten nada en que se sustentar, fóra da envexa que sentes.
Así e todo, repetíame teimudo, nese home hai algo que non me gusta, un modo pouco admisible de ser e de se comportar en relación con aquel de quen considera que non vai sacar algún proveito. E en canto ás súas cualidades literarias tampouco podía deixar de pensar que ós comentaristas e críticos que se desfacían en loanzas nas recensións de “Os mortos daquel verán”, ou de “Ilustrísima”, unha pobre sinopse de “El obispo leproso” e “Nuestro Padre San Daniel”, ¿que creto se lle podía prestar?
Agora, mortos Casares e Del Riego, morra tamén este conto e pasemos, se podemos, a cousas de maior interese.
Ningún comentario:
Publicar un comentario