Por Pepe de Rocaforte
Se a paisaxe é un estado de ánimo, coas cidades debe suceder outro tanto, e segundo o estado de ánimo en que te encontres, así será para ti a cidade onde nese momento te atopes. E será tantas cidades diferentes, como diferentes estados de ánimo te dominen nas sucesivas visitas a que te convida o cantar.
Non resultará estraño, polo tanto, que para min sexa Viana non unha, senón polo menos catro cidades distintas. A primeira, a máis esvaída, a máis superficial, está asociada a aquel lugar de paso onde cando baixaba de Galicia me eternizaba para poder pasar a ponte de ferro sobre o Lima, unha máis daquelas pontes-funil, casualmente case todas de ferro, que empezaban na da fronteira do Miño, seguían pola de Fão sobre o Cávado e culminaban, pasado o calvario do Porto, na lisboeta do “25 de Abril” sobre o Texo.
Unha segunda Viana pode ser a daquel fervedoiro de turistas de paso a estirar as pernas pola avenida dos Combatentes da Grande Guerra ata o Largo 5 de Outubro, entre tendas acuguladas de toda unha morea de chilindradas, toallas, panos, chaquetas de punto, enmarcando portas e xanelas dunha reste de mínimos establecementos, antes ou despois da parada en “Somartis”, o curioso precursor, hoxe desaparecido, dos hipermercados franceses que máis adiante se estenderían por vilas e cidades de toda a xeografía peninsular; este de Viana coa suplementaria atracción, mercada tal vez a un circo en fase de disolución, dun triste tigre, era o lugar onde sempre atopabas algún coñecido que tamén parara a mercar un regalo para lle levar de volta á familia. E logo o paseo ó sol pola beira do río. A subida á Santa Luzia para admirar a paisaxe marítima, entre bonecos de eróticos frades, pequenas mostras de pornografía popular que farían as delicias dun Restif de la Bretonne cos seus falos eréctiles nada máis con lle premer un pouco na cocorota.
A miña terceira Viana é o lugar onde en certa ocasión, en plenas festas da cidade, unha banda de “Zes Preiras” un tanto esfarrapados facían retumbar a gaita e o tamboril no medio do silencio das rúas matinais mentres eu esperaba cheo de preocupación no vestíbulo do hospital da rúa Nova de Santa Ana a que atendesen un fillo meu que en plena época vacacional se puxera cunha febre altísima e un preocupante decaemento. É unha Viana accidental, dunha única ocasión, pero que as circunstancias deixaron fixada na miña memoria, da que desde entón non podo afastar a asociación da tristeza coa actuación dun grupo de gaiteiros portugueses vestidos cunha roupa que non podía ocultar os sucesivos remendos de anos e anos sen renovar.
A cuarta Viana descubrina máis tarde, cidade xa non de paso, senón de parada, máis íntima, con menos turismo (ou menos xente de camiño), tal vez debido á autoestrada que a evita. Un lugar por onde pasear con calma, tranquilamente, polas rúas cerradas ó tráfico rodado que ofrecen unha impresión de paz e sosego, rúas por sorte chegadas ata hoxe máis ou menos no seu mesmo, ou similar, estado primitivo, sen que a especulación urbanística viñese elevar alturas, destruír fachadas ou cometer os abusos a que desgraciadamente nos teñen afeitos por estes lares.
Un paseo desde a praza do General Barbosa, cos traballadores esperando ó sol a hora de entrada ós estaleiros, pola rúa de Manuel Espregueira, tranquila a pesar dos seus comercios, para chegar a sentarse na terraza do “Caravela”, na Praça da República, frente ós edificios do antigo Concello ou a casa dos Sá Sotto Mayor, nunha tarde soleada, faille comprender a un que a felicidade só consiste en estar alí, no corazón da cidade, e deixarse empapar polo sosego emanado daquelas pedras venerables que enmarcan un lugar privilexiado ó que a vella fonte barroca lle dá aires de claustro monacal, alegre e sabedor dos praceres da vida, máis que dos do espírito.
Velaí a Viana que lle recomendaría hoxe ó visitante sen présa. ¿A verdadeira? Hai tantas cidades nunha soa, que nunca se pode dicir...
Ningún comentario:
Publicar un comentario