ESTORNIÑOS

Por Pepe de Rocaforte

Pasaba onte á tarde polo Cantón Pequeno cando me sorprendeu un charrasqueo como o producido polo roce duns cables eléctricos que chispean ó faceren contacto entre si. Xa o día anterior me chamara a atención un ruído similar ó pasar non lembro por onde, pero desta vez puiden ver ó mesmo tempo o palpebrexar dunhas luces brillantes azuis e prateadas por riba das árbores do xardín sobre as que planeaba un bando de estorniños á busca dalgunha magnolia ó xeito para pasar a noite.

O caso tróuxome á memoria a primeira vez que vin uns grandes bandos desta paxarada evolucionando á caída do sol no ceu do outono. Mellor dito: a primeira vez que me fixei neles; ver xa os tería visto antes, pero sen lle prestar maior atención.

Aquela primeira vez que me parei a admirar os planeos dun deses bandos aviadores foi na Rambla de Tarragona, onde me encontraba por motivos de traballo. Alí quedeime coma un babión coa boca aberta a admirar o modo de se moveren no aire sen chocar entre eles, nin sequera se rozar, coma se levasen un director que lle fose asignando a cada un o lugar que debía ocupar durante o voo.

Tanto atraeron a miña atención que me puxen a escribir unha historia; pero, ó non saber por onde tirar para continuar con ela, deixeina pouco despois. Logo vería que xa moitos autores antes de min se ocuparan do tema, entre eles a miña admirada Lucía Berlin, así que, xa digo, esquecín o conto.

Ata agora que un amigo me pasou a gravación dun programa de televisión na 2ª Cadea que me trouxo de novo á cabeza aquelas incribles figuracións que formaban os estorniños voando a toda velocidade polo ceu non so outonizo, senón tamén invernizo ou primaveral, así que me esquecín totalmente do asunto. Pero agora penso que podo aproveitar o comenzo daquel relato medio esquecido para completar estas liñas de hoxe. De xeito que alá vai:

          «Ese ano foi o da invasión de milleiros e milleiros de estorniños. No caer da tarde atravesaban o ceu en compactas nubes de feluxe, velocísimos puntos negros en formación anárquica que tan pronto se difuminaban ó lonxe como reaparecían en reviravoltas inesperadas, o seu grallar metálico a romper a harmonía daquelas tardes soleadas pinchadas de friaxe, tardes pequenas de fins de outubro.

          »Cando o ceu empezaba a se contaxiar coa cor das súas plumas, os estorniños pousábanse nas árbores máis altas, revoaban nun algareo alporizado, empezábanse a acomodar, remexíanse, asentábanse pouco a pouco, todo sen parar de grallar. Erguían de novo o voo, máis curto a cada vez, en novos planeos reducidos, o peso da noite a se lle colgar das ás. Centos, miles de paxaros de plumaxe negra metalizada. Caía a tardiña e de volta para a casa todo o mundo erguía a cabeza para non deixar de contemplar o espectáculo.

»Xa ía ben entrada a noite e non paraban os chilros da paxarada. Era unha feira, en principio divertida, pero logo a cousa traía as súas amoladelas. Os dexectos das aves cubríano todo, uns excrementos corrosivos que estraban os chaos da cidade. Xa por ningures se podía andar tranquilo.

»Había quen opinaba que aquela merda faría secar as árbores. O Cosme, un veciño da aldea que traballara en Tarragona de máis novo, contaba que tamén  alá chegaba aquela praga alada. E repetía a historia de como se acomodaban polos plátanos da Rambla, desde o fondo da cidade ata o Balcón do Mediterráneo, e cagaban enriba dos coches aparcados, e os seus excrementos eran corrosivos, roían a pintura peor que se fosen ácido. Os pirulos de Tarragona espantábanos a escopetazos, eso si, con cartuchos de fogueo, entón os paxaros levantaban o voo en bandos enormes e desde o miradoiro do alto da cidade, acobadado no antepeito de pedra, o Cosme ollaba o seu paso por riba das casas, frente ó mar, sobre as vías do tren e o anfiteatro romano. Que tempos aqueles de Tarragona, suspiraba soñador.»