Por Pepe de Rocaforte
Noutros tempos disque os cregos, coa aquela de lle dar un pouco de movemento ó santoral, cando se lle presentaba a bautizar algún fillo de nai solteira e sen moitos recursos, aproveitaban para desenterrar os nomes máis devaluados e ir endosando algún que outro Protasio, Sinforiano, Petronila, Simplicio ou Mamerto con que saír da monotonía de tanto Manuel e Xosé e Pedro e Conchita.
Pero logo as cousas cambiaron e case ningún pai ou nai cun certo criterio admite imposicións eclesiais nesta materia e o da variedade nominal faise doutro xeito, por modas que veñen e van.
Hai xa moitos anos, cando na tele se atopaba a serie “Dallas” no seu apoxeo, os Rexistros Civís víronse invadidos por verdadeiras mareas de pais que acudían a inscribir co exótico nome de Pamela ós seus rebentos femininos chegados ó mundo por aquel entón.
Aquela fornada de Pamelas, aumentada á colección de Vanesas, Sonias, Katias, Sorayas, e Karinas que axiña empezaron a pulular por este país fíxonos sospeitar que moi pronto aquí o verdadeiramente exótico sería chamarse Carme, ou Lola, ou Xosefa, ou María.
E non pense vostede que estou a tratar o tema frivolamente. Non é esa a miña intención; ó contrario, quero andar con moito coidadiño en asunto tan importante, como nos ensinan, por exemplo, os aborixes australianos que, segundo Sir James Frazer, teñen tanto coidado cos seus nomes propios que se coidan moito de que nin os seus veciños máis próximos os saiban, non vaia ser que se algún inimigo lle descubre o nome verdadeiro moi ben o podería usar en contra súa cunhas axeitadas prácticas máxicas.
E entre os indios americanos, aqueles que eran deportivamente masacrados polo 7º de Cabalería do mister Trump de rigor, tamén o nome propio era considerado, non un mero xeito de se distinguir entre os demais, senón como unha parte importante da súa persoa, o mesmo que os ollos ou as mans, e se alguén se apoderaba del, a cousa podía redundar en danos físicos para o nomeado, coma se lle arrincasen un dente, ou un brazo, ou quizais peor.
Volvendo a certas tribos da Australia Central, todos os nativos daquelas terras, homes, mulleres e nenos, ademais do nome de uso común (o que entre nós viría equivaler co alcume, ou alias) teñen outro, sagrado e segredo, que é o que realmente vale e que non se menciona nunca, excepto en solemnísimas ocasións.
Deste costume primitivo a respecto do nome, algunha idea debiamos ter os rapaces da miña xeración, pois recordo que nos inicios dalgunha relación ocasional con individuos do outro sexo, cando tiñamos catorce ou quince anos, unha das primeiras cousas que intentabamos averiguar era o nome da interfecta, ou interfecto, a quen soñabamos con levar ó horto, nome que el/ela insistía en ocultar entre risiña e risiña, enganándonos, como se de papu-melanesios nos tratásemos, cos máis rebuscados apelativos do santoral cristiano, non lle fose pasar como ó Enano Saltarín dos contos radiofónicos, xa saben: aquel que cantaba moi alegre «Mañana tendré yo al fin / un príncipe que me sirva / pues del mundo hasta el confín / nadie sabrá que me llamo “El Enano Saltarín”», e cando os nenos o descubriron xa se sabe o que lle pasou.
De calquera xeito hoxe a civilización faise notar, xa non somos salvaxes, ¡recorcio! E as mozas/os non andan con tanta prixelada a ese, e a outros respectos. E tamén, para asentarmos os nosos fillos no Rexistro Civil non andamos con tanto circunloquio coma os cherokees. A nós abóndanos con tomar nota do último personaxe televisivo de moda e xa está listo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario