A CHEGADA A VIGO

 

Por Pepe de Rocaforte

Animado por un amigo a continuar co tema de algúns viaxeiros portugueses relacionados coa nosa terra, botei man dun libro publicado en 1921, “Recordaçoes e viagens”, de Antero de Figueiredo, no cal, no capítulo titulado “Entre Southhampton e Vigo”, me atopei con esta vívida e suxestiva descripción que vou expoñer sen máis á súa opinión, para que fagan as comparanzas que mellor se lle veñan á cabeza entre este texto e o que aquí mesmo expuxen á súa consideración o día sete de xuño deste mesmo ano, que titulei “Un portugués en Galicia-1”, publicado en 1886 co título de “Viagems na Galliza”, obra do xornalista e político portugués Inacio Francisco Silveira da Mota,

Como me parece que o texto se explica por si só con toda a súa forza, sen outra colaboración pola miña parte, cédolle o espazo ó autor portugués que inicia o relato no momento en que os viaxeiros se preparan para baixar a terra, onde “unha chusma de barqueiros ergue cara a eles os brazos suplicantes como os dos cadros de ánimas”:

«Cada un queríanos para o seu barco. O balbordo dos barqueiros, de brazos suplicantes levantados, reclamábanos para o seu barco. A algarabía era enxordecedora: uns ofrecendo lugares, releando prezos; outros, en desafío, pretendendo levarnos máis barato, pola metade, por un terzo, ¡de balde! Non se entendía ninguén. Finalmente alá caímos nun calquera, e logo sobre os nosos barqueiros choveron pragas afiadas nos dentes coléricos dos outros que golpeaban violentamente o aire; mulleres, tamén de acenos enfurecidos, cuspían odios, implorando ós ceus mil desgrazas para eles, para os seus fillos, para os fillos dos seus fillos; e os nosos ouvidos entolecían naquela asoada infernal.

»O meu compañeiro, xovialmente humorado, atopaba todo aquelo sumamente curioso e estoupaba en gargalladas, atragoábase co fume da cachimba, esquecido da máquina fotográfica, tirándolle moedas á cara dos barqueiros famentos e chamándolle “muchachas” ás galeguiñas, de lenzos encarnados cruzados no peito, que remaban de pé, coa trenza negra do cabelo a lle bater na cintura. ”Viva tu madre y todos los niños de hayas de tener”. E ría, ría, coa saúde dos seus robustos vinte e cinco anos en explosión. Pero, de repente, calouse, tomado de extremo respecto; e, en pé, sacou o seu chapeu, despedíndose do inglés (outro viaxeiro), que na amurada, firmemente, militarmente, nos cumprimentaba co seu casco.»

E a lectura déixoa aquí, porque teño a impresión de que o texto non é merecedor de moita maior atención, aínda que o retrato sexa moi de ter en conta.