Por
Pepe de Rocaforte
Un amigo que escribe novelas chámame
por teléfono:
-Queríache mostrar unha cousa
curiosa e ver a túa opinión. A ti, que coleccionas coincidencias e posibles
copias ou plaxios no terreo da arte, hache resultar interesante.
Quedamos para tomar un café e
aparéceme cunha novela: “O xardineiro dos ingleses”, de Marcos Calveiro.
-Mira: le aquí, na páxina douscentos
doce –empeza sen máis preámbulos-. Non é un texto moi longo.
Leo mentres el me observa
expectante: «-Unhas moediñas, guapo –díxome ela con aquela boca fanada súa.
»-Síntoo, non levo cambio; á volta
–contesteille, case sen erguer a vista, de xeito automático.
»-Aquí estarei, cariño –retrucou ela
con descaro.
»Alcei a vista de casualidade e nese
intre recoñecina, malia o esnaquizada que estaba. Eses ollos seus eran
inesquecibles; o tempo semellaba que non pasara por eles. Ela, indiferente, deu
a volta e dirixiuse cara a un compañeiro seu que, sentado na beirarrúa,
chuchaba con ansiedade dun cartón de viño.
»Era Cristina. Non tiña dúbidas.»
-Ben, xa chega –paroume o meu
amigo-. A ti deiche a ler unha novela que escribín hai tres ou catro anos: “A
Praia das Eguas”. ¿Lémbraste?
-Si. Máis ou menos –Acordábame dunha
historia de amor onde o narrador, por volta dos anos, regresa á vila natal en
busca dunha amada da época adolescente, de quen perdera todas as pistas, para
atopala agora, vella ós corenta anos, desastrada e drogadicta. Nada novo.
-¿E non che parece estraña esta
coincidencia?
-Home, non, ¿para que che vou
mentir? Desgraciadamente ese é un caso moi común. Non é para chamar a atención
unha coincidencia entre a obra do señor Calveiro e a túa, por outra parte descoñecida.
Porque segue estando inédita. ¿Ou non?
-Efectivamente: está inédita. Pero
por aí xa circulou. Mandeina a un concurso e despois a unha editorial.
-Sen sorte ámbalas dúas veces...
-Si, sen sorte. Pero o caso é que xa
a leron varias persoas. E o da coincidencia pódese analizar. ¿Que che parece
que tanto unha personaxe coma a outra se chamen Cristina?
-Paréceme un tanto a favor da
coincidencia fortuíta. En caso contrario o autor chamaríalle María Pilar, ou
Leticia, ou Lila.
-Semella que non te lembras de Poe e
o xogo de damas...
-Pero,
en fin, ¿as historias son tan similares?
-Non. Neste caso o encontro fortuíto
coa amada da época escolar só sirve para introducir con calzador unha brillante
“morcilla” sobre o narcotráfico en Arousa e a súa desastrosa influencia nas
xentes da bisbarra. Unha boa reportaxe nun xornal ou revista, vale. Pero na
novela carece de funcionalidade, a non ser para aumentar páxinas e páxinas,
coma se así incrementase a calidade do produto. Despois a moza só aparece nas
dúas páxinas finais, como na miña novela, pero nunha situación desenvolvida dun
xeito radicalmente distinto.
Decateime de que o meu amigo, tal
vez alporizado por outras causas, era moi inxusto cun autor de indubidables
cualidades para a narrativa como Marcos Calveiro.
-Non me amoles, neno –díxenlle-. Tal
como eu o vexo, a túa acusación de plaxio paréceme totalmente fóra de lugar,
perdóame que cho diga.
-Non, non –empezou a recoller velas
el-. Non falo de plaxio, tan só che ofrezo un curioso caso de coincidencia para
que o metas na túa colección.
-Ah, ben. Así vale.
Ningún comentario:
Publicar un comentario