Xa
non navegan polo Miño e o Sil as barcas de dornas, ou as dornas de río, como
tamén se lles chama, esas que ata mediados do século pasado eran comúns tanto para
o transporte de persoas, animais ou mercadorías, como para a pesca. Unha
singular embarcación de dous cascos, tipo catamarán, da que só quedan réplicas
ou restos recuperados da lama fluvial nos museos.
Tratase
dun tipo de barca formada por dous troncos, polo xeral de castiñeiro,
baleirados no interior, con forma de proa e popa pechada por unha táboa, unidos
por un entaboado de madeira como se foxe unha xangada, de maneira que contra a
proa (a bica) é un pouco máis ancha ca na popa (a regaceira).
Nesta
embarcación cuxas dimensións poden andar polos tres metros e medio de eslora e
sobre o medio metro de manga, o tripulante soe sentarse nun lado, cos pés
dentro dun dos troncos baleirados, polo que os remos son de distintas
dimensión, máis pequeno o de babor, onde polo xeral vai sentado o remeiro, de
aproximadamente tres metros e o de estribor de catro. Como queira que sexa, se
o remeiro e zurdo pode intercambiar os remos.
Cando
se escarvan os troncos que lle darán frotabilidade, sobre a metade de cada un
acostúmase a deixar un resalte no fondo sobre o que vai incrustado o “cambón”,
unha vara de ferro en que se encaixa o remo.
Como
queda dito, xa é un obxecto de museo, e como tal hai mostras no Museo do Mar de
Vigo, no etnográfico de Ribadavia ou no ecomuseo de Arxeriz, mais da súa
memoria tamén deixaron textos escritos investigadores como Xaquín
Lourenzo, Fernando Alonso Romero ou Olga
Gallego Domínguez.
Ningún comentario:
Publicar un comentario