En
liñas xerais a felicidade completa é unha utopía, pero non por iso deixamos de
procurala por terra mar e aire. O que para uns é bo para outros non o é tanto, uns
confórmanse con ir ó cine unha vez por semana e outros gastan o salario en
quinielas de infortunio. Por iso Xulio non discute quen é máis feliz. Cada un ó
seu xeito conténtase co que pode, e aquí tamén conta o nivel de ambición ou de
conformismo. Nos libros de citas calquera pode atopar definicións para dar e
tomar, pero como todas as citas, só serven dentro do seu contexto e polo tanto
son de moi dubidosa aplicación xeral.
Xulio
desconfía dos que se proclaman felices. Con eles sempre lle acorda o conto daquel
rei que procurando a felicidade, por consello dos sabios, tiña que vestir a
camisa do home máis feliz do mundo, e atoparon a un zapateiro que aseguraba ter
todo o necesario para vivir sen coitas, non lle faltaba traballo e o traballo
gustáballe, estaba namorado e sentíase amado, pero cando lle preguntaron pola
camisa asegurou que nunca usara tal cousa. Hoxe interprétase como que só os
pobres son felices. E iso non é certo. Outros entenden que sendo este un conto medieval, e a camisa
daquela unha prenda para durmir, a felicidade do zapateiro estaba na cama (sen
camisa).
Choqueiradas
á parte, cada quen entende a felicidade ó seu xeito. Todos a queren pero non todos
a ven igual, porque funciona como unha sinusoide que varía en función da saúde,
da idade, do traballo, da riqueza, das relacións persoais e ata do mesmo
percorrido vital. No que non cambia e nesa ansia que sempre temos por amosala,
e aí están as redes sociais cargadas de emoticóns
sorrindo, detallando a última comida nun restaurante de moda, a última viaxe en
avión, o último ligue dunha noite de tormenta ou a última tarde mirando o
luscofusco. Á fin iso é a felicidade, o logro dun instante pracenteiro para o
que se estivo traballando, aforrando e cavilando durante horas e días de
desvelo.
Como
mostra do que se entende por felicidade completa está o amor eterno, esa
procura que, se é realmente un amor, non estará libre de momentos de tristura e
preocupación polos avatares compartidos, polos gustos non sempre coincidentes
ou por mor de infortunios (que algún sempre hai) da persoa amada. Pero non por
iso se deixa de procurar, como os gregos a buscaban tratando de volver a aquela
mítica Idade de Ouro en que non pasaban penas e eran inmortais, como procuran
os cristiáns o Ceo, os normandos o Valhalla ou os musulmáns ese paraíso erótico
festivo tan difícil de acadar tras unha vida de loita e sufrimento, nisto que o
noso santo poeta Pedro de Mezonzo chamou “val de bágoas”, onde todo o esforzo
vai dirixido a posuír un momento de felicidade. Así, todo traballador se
esforza durante a súa vida coa intención de vivir sen coitas nesa antesala da
Gloria eterna, e cando lle chega a xubilación, cando se lle deberían descargar
as penas da vida, empezan as visitas ó ambulatorio e as sobredoses de pastillas
reparadoras. Tiña un veciño que despois de toda unha vida no estranxeiro,
arredado dos seus, coa ansia de facer a súa casa no pobo, tras corenta anos de
vida laboral, a enfermidade recluíuno nun asilo e hoxe deixámolo no camposanto.
Colleume
o pesimismo, porque nunca falta quen nos
pon trabas para que non esteamos tranquilos nin como xubilados nin como
asalariados.
Ningún comentario:
Publicar un comentario