Por Rosa
B. Vizcaya
O loureiro, planta coa que se coroaba aos
vencedores en Grecia en Roma, e tan abundante no noso país, era símbolo de
Apolo, lembrando cando perseguía á ninfa Dafne e esta, para evitar o seu acoso,
se converteu en loureiro.
No santuario oracular de Delfos,
dedicado a este deus, a pitonisa
mastigaba as follas e inhalaba o fume das súas baias queimadas para
entrar en transo, e prognosticar o por vir ou aconsellar ás elites políticas,
segundo a interpretación que os sacerdotes facían dos seus movementos
convulsos, murmurios e gritos.
En Galicia, son moitas as crenzas populares
que consideran esta árbore como
portadora de características máxicas entre elas a que lle atribúe o poder de
curar certos tipos de aire. Para iso hai que arrancarlle gromos ás doce da
noite e despois queimalos pasando por riba do fume á persoa enferma, xeralmente
unha crianza, mentres se pronuncian as palabras rituais tales como as que
seguen:
Loureiro que fostes nado
e non
fostes plantado,
quítalle
o aire a este meniño,
de
vivos, de mortos
e de
condenados.
É imprescindible que o loureiro non
fora transplantado e, como na miña horta naceu un ventureiro, póñoo a
disposición de quen o necesite para un remedio.
Por outro lado, segundo nos lembra a
historiadora recén premiada co premio Princesa de Asturias, Mary Beard, contan
as malas linguas que coa coroa de loureiro disimulaba a calva Xulio César.
Ningún comentario:
Publicar un comentario