Por
Pepe de Rocaforte
Non me gustan as novelas chamadas de
“ciencia-ficción”. Nin sequera a denominación me parece axeitada, porque
“ficción” entendo que a deben ter, se non todas, case todas as novelas. E
“ciencia” boa parte das incluídas nesta etiqueta non me semellan ter moita.
Dándolle voltas ó asunto cheguei a
pensar que o culpable da miña escasa afección a este subxénero literario
quizais fose un tal don Julio Verne, a quen debín ler nunha época non apropiada
da miña vida. Naquel entón non só me parecían uns “rollos macabeos” as
informacións científicas que aquel bo señor largaba
nos seus textos; as súas historias resultábanme particularmente antipáticas,
entre outras cousas pola ausencia case total de mulleres nas súas novelas, polo
menos nas que eu lin. Minto, había unha, “El soberbio Orinoco”, na cal a protagonista
era unha moza, pero eso descubríalo ó final, porque durante case todo o relato
aparecía como un mozo, vestida de home e comportándose como tal. (Así e todo,
agora que o penso, nas aventuras de Tintín tampouco había ningunha muller, a
non ser a Bianca Castafiore, e estas gustábanme mogollón).
De calquera xeito, como disque non
hai regra sen excepción, no referente ó xénero de “ficción científica” debo citar
dous excelentes títulos: “Un mundo feliz”, de Aldous Huxley, e “Solaris”, de
Stanislav Lem, novelas ambas extraordinarias, como concordarán vostedes comigo.
Ou eso espero.
Agora acabo de descubrir outro
título para min tamén interesante: “El aeródromo”, de Rex Warner. Empeceino a
ler despois de lle botar unha ollada ó prologo escrito por Anthony Burgess (de
quen por certo non lin “A laranxa mecánica”, aínda que flipei coa súa versión cinematográfica). Dí Burgess: “Relín varias
veces O aeródromo e a cada relectura
asómbranme cada vez máis as súas cualidades proféticas. Oito anos máis antiga
que 1984, o seu dereito a ser
considerada un clásico moderno é tan sólido coma o da novela de Orwell, pero un
entende claramente por que é preciso rescatala periodicamente do esquecemento
popular. Carece dos elementos populares
con que conta o libro de Orwell: sexo, brutalidade manifesta, ideoloxía
explícita e recoñecible. É sutil, ambigua e contida. É tamén optimista”.
Tampouco son moi admirador de Orwell,
polo que a comparación coa súa novela non é o mellor engado para me facer ler
outra cousa. Púxenme así e todo ó labor e ó final debo recoñecer que me convenceu
e por eso vola recomendo aquí. Nada máis.
Ningún comentario:
Publicar un comentario