Por
Pepe de Rocaforte
Este ano, coa conmemoración dos catro séculos da morte de Cervantes,
parece haber unha certa movida cultural con circuítos
cervantinos e similares. En Ourense xa hai uns anos que se veñen celebrando percorridos
literarios polos escenarios dA Esmorga blancoamoriana. Nós, para observar un
exemplo pioneiro nesto das festas literarias, tivemos a idea de ir ver como é o
Bloom’s Day en Dublín, celebración xa veterana, repetida anualmente desde 1954.
De entrada a cousa non nos parecía
pintar moi ben. A eso da media mañá, preto do monumento a O’Connell, en
O’Connell Street, unha moza portadora dunha pancarta co ofrecemento de servicio
de guía, ó lle preguntarmos pola Torre Martello, confesounos non saber dela. Do
Bloom’s Day tampouco semellaba estar moi ó tanto, e así decidimos proseguir
investigando por outra parte.
Un pouco máis de sorte, relativa,
tivemos camiñando pola beira do río, á altura das Catro Cortes, onde un señor
nos informou de que a Torre Martello ficaba lonxe, a máis de seis quilómetros seguindo
cara ó sur desde a desembocadura do Liffey, pero en relación con Joyce endereitounos
para a súa casa, na outra banda do río, moi próxima, dicindo que quizais alí
poderiamos ver algo. Resultou ser a casa onde o escritor situou o relato “Os
mortos”, do libro “Dublineses”, pero por alí non se vía ninguén con aspecto de
festivo celebrador joyceano.
Finalmente, despois de xantar,
decidimos ir dar unha volta polo barrio de Temple Bar onde, de xeito inesperado
para nós, atopámonos con todo o mogollón festeiro, con respectables señores
vestidos ó estilo de principios do século XX, desde os que só portaban
sombreiro de palla relativamente joyceano, ata os traxeados de punta en branco.
Señoras nunha variada escala de idades, tamén cos traxes largos de moda hai
algo máis de cen anos. E mozos e mozas que, cuns atavíos máis ou menos
informais, daban a impresión de levar polo menos catro ou cinco pintas de Guinness na andorga,
seguramente tomadas á saúde do autor do “Ulises”.
Alí fomos recibidos como amigos de toda a vida. Cando queriamos tirar
algunha foto pousaban para nós coa maior amabilidade e pedíannos facer retratos
con eles, regaláronnos sombreiros de palla e todo era confraternización por
tódalas partes. Estivemos escoitando lectores de páxinas do “Ulises”, que se
turnaban inmunes á fatiga, aplaudidos a rabiar despois de cada intervención. E
cando nos sentamos a recapacitar nun “pub” (onde aprendemos a pronunciar
“pob”)puxémonos a debater sobre a posibilidade de termos aquí unha festa
similar. A desalentadora conclusión a que chegamos foi a de consideralo moi
difícil. O espírito irlandés, tal como este pasado día 16 o vimos, parécenos
dificilmente exportable alén da illa verde. Pero en fin, todo pode suceder.
E ademais en vez de Guinness temos
Estrella Galicia, toda unha garantía.
Ningún comentario:
Publicar un comentario