Por Pepe de Rocaforte
Estabamos entre fins dos anos
cincuenta e comezos dos sesenta do século pasado cando dentro do illamento que se
padecía en España, os rapaces viviamos a invasión musical dunha manchea de
cantantes italianos: Doménico Modugno, Renato Carosone, Adriano Celentano,
Mina, Tony Dallara, Luigi Tenco, Milva...
E daquela, no medio deste case
monopolio melódico italiano, encontrámonos de repente cunhas interpretacións
chegadas dos Estados Unidos, completamente á marxe dos ritmos en boga. Non lle entendiamos
as letras, pero a voz, a música e o estilo ganáronnos de inmediato. Acababamos
de coñecer a Elvis Presley.
Aínda conservo varios discos da
primeira época do cantante de Memphis (reproduzo a carátula dun par deles onde
destaca o seu xeito espectacular de coller a guitarra). Esa guitarra, tanto ou
máis que a voz, produciunos daquela unha impresión que se mantén nítida sobre o
paso dos anos. Os amigos escoitabamos aquelas gravacións e marabillabámonos da
súa potencia, da súa forza. ¡Que gran guitarrista, non só cantante, era Elvis!,
repetiamos mentres escoitabamos as súas gravacións, que ás veces nos levaban a
inxenuas discusións entre nós: ¿pero pódese tocar así a guitarra e cantar ó
mesmo tempo?
Custábanos
traballo aceptalo, pero no disco (acabo de confirmalo) non aparecía o nome de
ningún outro músico nin información ningunha sobre o particular. E este sábado
pasado, escoitando unha emisión de radio dedicada a el con motivo da súa morte,
acabo de descubrir o nome e a existencia do gran guitarrista Scotty Moore,
colaborador en moi grande medida daqueles primeiros éxitos do Rei.
Así
acabo de saber que Scotty Moore, guitarra solista, acompañado pola guitarra
rítmica de Presley, tivo un papel fundamental no nacemento do rock’n’roll.
Títulos clásicos daqueles primeiros tempos, como “O rock do cárcere”, “Zapatos
azuis de camuza” ou “Can de caza”, contaron coa creatividade e a improvisación
de Scotty para acadar o éxito mundial. E agora, ganado pola señardade, voume
poñer a escoitar de novo aquelas pezas inesquecibles da miña adolescencia para
recrearme unha vez máis co son da guitarra do ata hoxe para min descoñecido
Winfield Scott Moore.
Ningún comentario:
Publicar un comentario