xoves, 13 de xullo de 2017

SAUDADE DE OURENSE



Por Pepe de Rocaforte
      En Ourense eu vivía na Avenida de Buenos Aires, máis coñecida como a carreteira de Trives, nas proximidades do cuartel da Garda Civil, ó lado da carnicería da Rogelia, onde un día vin un home pintándolle a porta con cores chamativas e rechamangueiras. Un amigo púxome ó tanto de que se trataba do pintor Virxilio Fernández, seica parente do xenro da Rogelia, ou algo polo xeito. Olla ti, un pintor de cadros pintando portas polo barrio.
     Nunha das casas de enfrente da carnicería vivía o “Veneno”, un home de mirada alucinada e bigotes de regulamento, de quen contaban que se cepillara unha boa manchea de “roxos” despois de xullo de 1936. Un día apareceu morto na cama, seica se pegara un tiro na cabeza coa pistola, tamén de regulamento. Xa os ollos lle daban que algo non marchaba ben na súa chencha, tal vez o recordo dos republicanos por el paseados.
     Máis abaixo, despois do asilo, onde estaba sempre na porta un vello delgado e alto, de lentes e cabelo branco moi peiteado, atopábase o Colexio Galicia, de don Albino Núñez, avó do hoxe coñecido gaiteiro Carlos Núñez. E un pouco máis abaixo, pola outra banda da rúa, xunto ó edificio dos bombeiros,  xa no comezo da praza das Mercedes, vivía o pintor Prego de Oliver.
     Pero atrás, entre o Colexio Galicia e o Asilo dos vellos, quedoume a marmoraría de Faílde, Antonio Faílde, o escultor. Por Faílde sentía eu moito interese despois de ver dous grupos escultóricos seus na innecesaria, por non aproveitada, estación de ferrocarril de San Francisco, a onde iamos os amigos cando se nos daba por “copar” ás clases do instituto. 
     Volvín un día a Ourense e unhas das primeiras cousas que fixen foi ir á estación de San Francisco para ver as esculturas de Faílde. Xa non estaban. Ocorréuseme que as poderían ter levado para a outra estación, a de Ourense-Empalme, pero tampouco alí as vin. En cambio seguían estando as pinturas murais do vestíbulo, cualificadas como de escaso valor por algúns entendidos amigos meus (por certo esquecéuseme o nome do autor deses murais e tampouco ningún dos meus amigos me soubo dicir quen fora).
     O que me dixeron en cambio foi onde se atopaban agora as esculturas de Faílde: nun parque infantil non moi afastado da estación de San Francisco. Un emprazamento moi axeitado por certo, o cal me alegra.
     E xa chegado a estas alturas, como empezo a me estender máis do prudente, volvo deixar para outro día o tema dos ourensáns “artistiñas” viaxeiros de quen prometera falar hai algún tempo. A ver se para a semana...

Ningún comentario:

Publicar un comentario