Algo teñen estes
lugares tan escuros e lóbregos, que tanto se prestan para as lendas
e a fantasía. A profundidade do bosque, o deserto ou as profundas
simas foron de sempre os lugares escollidos polos penitentes para
vencer as tentacións do mundo, pois de feito eran estes os lugares
considerados como habitáculos do demoño, lugares preferidos polos
anacoretas xa que non hai maior mérito ca aquel de ir a onde está o
inimigo para vencelo.
E esta corredoira,
que transita polo medio de dous balados de considerable altura,
escura e húmida, é un dos lugares máis propensos para que a
fantasía lendaria se manifeste, tal aquela que en certa ocasión
escoitei no que se chamaba a congostra
dos lamentos,
onde algunhas noites o vento circula por entre a ramallada que lle dá
cubrición con voces que se din dun namorado agardando pola súa
amada, neste lugar onde adoitaban encontrarse, ata que ela
desapareceu do mundo encerrada na cela dun convento de clausura, e
onde o namorado fica cada día laiando a ausencia do seu amor. Outra
historia conta que os lamentos que se escoitan non son tales, senón
risas dun diaño que subido ó alto dunha desas polas asusta ós
camiñantes nocturnos para que tropecen e caian nos lameiros do chan.
E por se faltase
imaxinación, aínda hai quen di que eses sons nocturnos son os
lamentos dun zapateiro que apareceu cribado a balazos un amencer de
agosto do trinta e seis. Como vedes, calquera destas tres historias
pode ser certa. Ou as tres.
Ningún comentario:
Publicar un comentario