RIANXO

Por Pepe de Rocaforte

            Hai cousa dun par de meses citaba aquí o caso de Lübeck e os seus tres premios Nobel. Hoxe acordeime de Rianxo e os tres grandes escritores do século XX nacidos nesta vila. Aínda que ningún deles recibise o premio Nobel, tampouco a cousa é para lle dar unha importancia maior da que ten, sobre todo se lembramos que Winston Churchill foi agraciado en 1953 co Nobel de Literatura, ou que Henry Kissinger “mereceu” o Nobel da Paz en 1973, feitos ambos, xunto con outros máis próximos e de xeral coñecemento, que deixan un tanto devaluado tal galardón.

            De Rianxo, xa digo, sen necesidade de seren recoñecidos e bendicidos pola Academia Sueca, son tres das máis grandes figuras da nosa cultura, como ben saben vostedes:  Castelao, Manuel Antonio e Rafael Dieste. De Castelao, o máis popular e polifacético dos tres, foi de quen primeiro empecei de neno a ter información coa lectura das súas “Cousas” e os debuxos de “Cousas da vida”.

            Os textos de “Cousas” gravaríanse de tal xeito na miña memoria que case cheguei sentir como do meu entorno as rúas e casas rianxeiras, e parecerme veciños meus os personaxes dos seus relatos e debuxos. Agora mesmo vénme o recordo da historia na que conta a chegada á ría de Arousa da escuadra inglesa e o pánico que fixo medrar nos veciños da vila a visión do campanario da igrexa parroquial iluminado na noite pola luz eléctrica dos barcos británicos.

       

O debuxo da torre iluminada na noite recórdoo cantas veces vou a Rianxo e me paro a gozar coa beleza daquela praza, hoxe chamada de Rafael Dieste, acoutada por unha parte pola fachada da igrexa parroquial e por outra pola balconada señorial do Pazo de Martelo, antiga casa do poeta e almirante medieval Paio Gomes Chariño e hoxe Biblioteca Pública Castelao.

            Pero (sempre ha de aparecer un pero) no conxunto urbano de Rianxo tamén encontramos desgraciadamente mostras dun urbanismo impresentable que vén destruír en boa medida a fermosura da poboación. E como din que unha imaxe vale por mil palabras (cousa coa cal non estou de acordo, mais que vou utilizar neste caso) acompaño a foto con esa mestura de hórreo, lancha e paredes medianeiras ó aire no medio e medio da vila. ¿Non habería xeito de remediar semellante desfeita?

            En Lübeck estou seguro de que tal cousa non sería permitida.