Por Pepe de Rocaforte
 |
| Kurt Vonnegut |
Non sei se moitos lembrarán as cámaras tomavistas Super-8
coas que alá polos anos sesenta-setenta do século pasado algúns pensabamos
emular a Orson Welles ou a Luís Buñuel, ata que os nosos familiares nos desenganaron
polo simple sistema de negarse a ver as nosas películas. Só cheguei ter algún
éxito entre os meus fillos coa proxección ó revés, de final a principio, dunhas
tomas feitas nos Ancares unha mañá de sol despois dunha nevada nocturna. Os
rapaces abaneaban os arbustos e a neve, en lugar de baixar, subía a se pousar
nas pólas das árbores. ¡Moi ben o pasaban os nenos!
Tróuxome o recordo outra lembranza, esta do libro
“Matadoiro Cinco”, de Kurt Vonnegut, onde o autor, nunha narración chea de
doloroso sarcasmo, relata o arrasamento de Dresde pola aviación dos Aliados coa
Segunda Guerra Mundial practicamente acabada e a Alemaña derrotada. O fragmento
a que me refiro tamén trataba do visionado ó revés dunha película, e dicía máis
ou menos así:
Vin o filme ó revés, do final ó
principio, un filme sobre a actuación dos bombardeiros americanos. Vista cara
atrás a historia era así: Avións americanos cheos de buratos, de homes feridos
e cadáveres, despegaban marcha atrás nun aeródromo de Inglaterra. Ó sobrevoar Francia
encontrábanse con avións alemáns de combate que voaban cara atrás, aspirando
balas e anacos de metralla. Outro tanto pasou cuns avións americanos destruídos
en terra, que alzaron o voo cara atrás e se uniron á formación que voaba de
costas en dirección a unha cidade alemá en chamas. Cando chegaron, os
bombardeiros abriron as comportas das súas panzas e gracias a un milagroso
magnetismo reduciron o lume, concentrándoo nuns cilindros de aceiro que
aspiraron ata metelos nas súas entrañas.
En terra, os alemáns tamén tiñan os seus propios inventos milagrosos,
consistentes en longos tubos de aceiro que utilizaron para succionar máis balas
e metralla dos avións e dos seus tripulantes. Pero quedaban algúns feridos
americanos, e algúns dos avións estaban en mal estado. Ó sobrevoar Francia
apareceron novos avións alemáns que solucionaron o conflito. E todo o mundo
estivo de novo san e salvo. Os bombardeiros volveron ás súas bases, os
cilindros de aceiro foron devoltos en barcos ós Estados Unidos de América. Alí
as fábricas funcionaban día e noite extraendo o perigoso contido dos
recipientes. Os pilotos mudaron os seus uniformes e convertéronse en mozos que
asistían ás escolas superiores. E Hitler transformouse nun neno. Eso supúxeno,
na película non estaba.
Kurt Vonnegut, norteamericano de ascendencia alemá
sobreviviu á destrución de Dresde, onde estaba como prisioneiro de guerra. E o
recordo do seu libro tróuxomo unha entrevista na tele, na cal o reporteiro
(Gonzo, de “El Intermedio”) preguntaba a semana pasada a varios participantes nos
actos da Diada en Barcelona.
Unha
resposta que me chamou a atención foi a dun home de arredor dos corenta anos,
sen aspecto de tratarse dun exaltado, quen preguntado se consideraba posible a
independencia cun cincuenta e un por cento de non independentistas no país,
respondeu que primeiro necesitaban acadar eles o cincuenta e un por cento e
logo, así como el levaba trinta anos fodido, íanse foder os outros.
Entón pensei canto darían os políticos españois por poder
virar cara atrás o desenvolvemento da historia, o mesmo que se pode facer coa
proxección dunha película. E tamén pensei na urxente necesidade de incluír no
ensino, non so a asignatura de “Educación para a cidadanía”, senón unha
imprescindible “Educación para a convivencia”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario