Todo ben escaso é motivo de solicitude. Pedimos saúde na enfermidade e sorte na adversidade con todo tipo de rituais. Pasamos o billete de lotería polo manto do santo e ofrecemos velas e exvotos para curar algún mal. E na procura do sol, fonte de vida e enerxía, animámonos a inventar as solainas, as galerías, os balcóns e ata os poios da porta da casa. El está na imaxe de san Ramón Nonato, o avogoso das parturientes, e en Nosa Señora de O, da Esperanza ou da Expectación, a Virxe grávida, como símbolo dunha nova vida.
Todo ben escaso é motivo de solicitude. Pedimos saúde na enfermidade e sorte na adversidade con todo tipo de rituais. Pasamos o billete de lotería polo manto do santo e ofrecemos velas e exvotos para curar algún mal. E na procura do sol, fonte de vida e enerxía, animámonos a inventar as solainas, as galerías, os balcóns e ata os poios da porta da casa. El está na imaxe de san Ramón Nonato, o avogoso das parturientes, e en Nosa Señora de O, da Esperanza ou da Expectación, a Virxe grávida, como símbolo dunha nova vida.
Os mitos e as lendas son unha sorte de protociencia por medio da que se nos explica como se entendía o funcionamento do mundo pero tamén para convencernos da forza e da bondade das divindades.
Esas festas solsticiais
romanas, realmente comezaban arredor dos Idus de decembro, que viña
sendo sobre mediados do mes, cando as noites dominaban ó día e os
sacerdotes romanos animaban ós fieis a celebrar unha sorte de
invocación para que medrasen os días regalándolle a Neptuno catro
cabalos que lle botaban ó mar, na seguridade de que el, logo, llos
cedía a Apolo, o deus solar, quen se apuraba a xunguilos ó seu
carro para transportar o sol polo firmamento. E facía o estreo desa
nova cuadriga arredor do día vinte, en pleno solsticio de inverno.
Entón os cabalos, cada día aprendían mellor o camiño, ían máis
altos e os días medraban.
A partir destes mitos e algún outro que se lle uniu a través dos séculos, chegan ata nós todo tipo de símbolos invocando a luz e a vida, as rúas ilumínanse, regálanse froitos e doces, compártense desexos de fortuna e saúde, e nós, como herdeiros naturais daquel mundo grecolatino, corrixidos ou edulcorados polo cristianismo, celebramos o mesmo con outros nomes para facérmonos partícipes deses bos desexos entre amigos, veciños e familiares.
(Este artigo foi publicado na sección Lingua Proletaria, na edición de Barbanza de La Voz de Galicia).
Ningún comentario:
Publicar un comentario